Het Vlaamse publiek lijkt te snakken om de hoogdagen van de Zillion te herbeleven in de langverwachte bioscoopfilm van Robin Pront. Je kunt ergens begrijpen waarom. Spektakels over buitenbeentjes die een koninkrijk willen uitbouwen, spreken altijd tot de verbeelding. Het verhaal speelt zich af in een tijd toen alles nog kon omdat gsm’s nog maar zelden uitgerust waren met camera’s. Bovendien is er de eeuwige fascinatie voor figuren die lak hebben aan ethiek en wet.

Scenarist-regisseur Robin Pront (D’Ardennen) heeft met het verhaal van de nineties-megadiscotheek Zillion geen docudrama willen maken, maar een gefictionaliseerd portret van een zeer ambitieus en misnoegd mannetje dat zich wil bewijzen tegenover iedereen die hem de ‘kleine van Meise’ noemde. Zoals Pront hem voorstelt is Frank Verstraeten (Jonas Vermeulen) een man met een gigantisch Napoleoncomplex die de kunst van het frauderen met de pap werd in gelepeld door zijn horrormoeder (Barbara Sarafian in hilarische Mommie Dearest-modus). Wanneer hij echter een verbond sluit met pornokoning Dennis Black Magic (Matteo Simoni) en andere figuren van bedenkelijk allooi, lijken elkaar snel op te volgen.  

Zillion valt uiteen in twee delen. Het eerste voelt aan als een satire in de lijn van The Wolf of Wall Street, het tweede gaat meer in de richting van een gangsterprent à la Goodfellas. De Scorsese-stijl was duidelijk een inspiratiebron voor Pront. Misschien heeft hij die wat overdreven geïmplementeerd, maar geef toen: er zijn veel slechtere voorbeelden. Het verwante 54 was bijvoorbeeld zo stijlloos als Brussel en ging daardoor ten onder.  

Het eerste deel is het leukste door de satirische toon, maar ook door de uitgelaten nineties-sfeer die Pront perfect weet te vatten. Tijdens het tweede deel wordt de toon donkerder en zit veel meer fictie. Er zijn een aantal dingen waarvan heel Vlaanderen weet dat ze gebeurd zijn, maar de blinde vlekken in het Zillion-verhaal worden door Pront opgevuld met veronderstellingen. Denk maar aan de fameuze homejacking waarvan alle protagonisten beschuldigd werden het meesterbrein te zijn. Dat kan verwarring scheppen bij de toeschouwers die een film voorgeschoteld krijgen die voor een groot deel de realiteit lijkt voor te stellen, maar in feite overwegend fictie is. Anderzijds: als Andrew Dominik het leven van Marilyn Monroe deels mag fictionaliseren in Blonde, mag Pront dat ook.

Tot slot mag Pront beretrots zijn op zijn hoofdcast. Het valt niet te ontkennen dat een hilarische Simoni iedereen van het doek speelt als Black Magic. Dat heeft echter vooral te maken met de aard van de personages. De immer vrolijke, vieze Dennis is nu eenmaal geestiger dan de eeuwig gefrustreerde narcist Verstraeten. Charlotte Timmers – die niet Brigitta Callens, maar een fictieve beauty queen speelt – staat bovendien indrukwekkend haar mannetje tussen de twee haantjes.

>>Klap

Robin Pront verfilmt het verhaal van de beruchte discotheekuitbater Frank Verstraeten als een Vlaamse 54 met invloeden uit Scorsese-klassiekers The Wolf of Wall Street en Goodfellas. Met een opmerkelijke Matteo Simoni als pornokoning Dennis Black Magic.

Regie Robin Pront

Cast Jonas Vermeulen, Matteo Simoni, Charlotte Timmers

Speelduur 2u15

Vanaf 26 oktober in de bioscoop