De baanbrekende Australische regisseur Andrew Dominik (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford) en de koning van de alternative rock Nick Cave sloegen na hun muziekdocumentaire One More Time with Feeling opnieuw de handen in mekaar. This Much I Know to Be True mag er wezen: geweldig qua muziek, maar ook visueel indrukwekkend. Of hoe een hangar in Bristol in een muziektempel veranderd kan worden.

Was de eerste film de muzikale schets van een rouwproces – in 2015 verongelukte Caves zoon Arthur – dan is This Much I Know to Be True een muziekproject over een man die dé tragedie van zijn bestaan min of meer een plaats heeft gegeven. De film bevat songs uit zowel Ghosteen (van Cave met de Bad Seeds) als Carnage (een project van Cave en zijn partner in crime Warren Ellis), maar toont ook intiemere momenten waarin Cave commentaar levert op zijn versie van de duivel en hij levensvragen beantwoordt op zijn The Red Hand Files-site.

Het is vooral heel leuk om te zien hoe Cave en Ellis perfect op elkaar zijn ingespeeld. Wanneer ze spelen lijken ze wel de uitsplitsing van één individu. Je kan hen niet eens vergelijken met Lennon en McCartney, want de ene voelt de andere zonder woorden aan en veel ego komt er ook al niet aan te pas.

This Much I Know to Be True is eveneens de sublimatie van de hechte vriendschap tussen Cave en Dominik – die overigens aan de klankmontage van Ghosteen heeft gewerkt. Op visueel gebied moet dit een van de meest verzorgde en mooiste concertfilms ooit zijn. Dat schept enorme verwachtingen voor Blonde, de fictiefilm van Dominik waarvoor Cave en Ellis 6 uur muziek schreven.

Regie Andrew Dominik
Cast Nick Cave, Warren Ellis, Marianne Faithfull
Speelduur 1u41
Op 11 en 15 mei in de bioscoop