Heeft Denis Villeneuve Dune van Frank Herbert verfilmd zoals het hoort? Eindelijk kunnen we die vraag beantwoorden!

Het hoeft niet te verbazen dat de Canadese cineast op verschillende niveaus de rampzalige poging van David Lynch achter zich laat. Deze Dune-bewerking is een epische sciencefictionfilm met geïnspireerde regie, een charismatische hoofdrolspeler, stevige bijrollen, knap camerawerk van Greig Fraser (Zero Dark Thirty) en een indringende score van Hans Zimmer.

Enige echte minpunt: de film vertelt slechts de helft van het boek en stopt dus wanneer de grote climaxen nog moeten komen. Villeneuve omschrijft Dune: Part One dan ook als een aperitiefje. Het is dus bang afwachten of we de delicieuze hoofdschotel voorgeschoteld krijgen.

In 155 minuten vertelt Villeneuve het eerste deel van het boek veel begrijpelijker dan Lynch in het eerste uur van zijn versie. Vergis je echter niet: het verhaal blijft complex. De grote held is de jonge Paul Atreides (Thimothée Chalamet), de zoon van hertog Artreides (Oscar Isaac) en Lady Jessica (Rebecca Ferguson). Paul moet samen met zijn ouders verhuizen naar de zandplaneet Arrakis, bijgenaamd Dune, omdat de hertog de opdracht van de keizer kreeg om het voogdijschap over de planeet van het vijandige geslacht Harkonnen over te nemen.

Hertog Artreides vermoedt dat de keizer en baron Harkonnen (Stellan Skarsgard) samenzweren en zijn ondergang beramen. Toch reist hij af naar de planeet waar de waardevolste grondstof in het universum te vinden is: de mysterieuze superdrug spice melange die onder meer intergalactisch reizen mogelijk maakt. De ontginning ervan wordt echter bemoeilijkt door de Fremen, de inheemse bevolking van Dune.

Villeneuves rustige verteltempo schept ruimte voor een genietbare narratieve opbouw en adembenemende shots van epische landschappen. Bij Lynch vergat je soms dat er verschillende planeten waren, bij Villeneuve voel je bijna het hete zand van Arrakis op je huid. De regisseur heeft zich voor de exteriors ongetwijfeld laten beïnvloeden door Lawrence of Arabia, terwijl hij voor de interiors verschillende culturen en tijdsvakken met elkaar mixte, waardoor het soms lijkt alsof je op enkele seconden van het oude Egypte naar de middeleeuwen gezapt wordt.

Nog een enorm pluspunt is het grotere aandeel van nevenspelers als Josh Brolin, Javier Bardem en Jason Momoa. Richard Jordan, die Momoa’s rol vertolkte in de Lynch-versie, had een tweetal korte scènes, waardoor je je amper een idee kon vormen van de persoonlijkheid van zijn personage. Alleen Charlotte Rampling krijgt als de moeder-overste van de manipulerende Bene Gesserit-zusterorde opvallend weinig te doen, maar misschien wordt dat gecompenseerd in Part Two. De ruggengraat is echter oerstevig, want Chalamet draagt deze enorme onderneming zo perfect dat je nu pas echt beseft hoe miscast MacLachlan was in de 1984-versie.

Conclusie: ga deze superblockbuster zo snel mogelijk zien, zien en nog eens zien, zodat we in december een rondedansje kunnen doen wanneer de knop doorgehakt wordt over het lot van Dune: Part Two. En als het toch niet mag zijn, dan kunnen we allemaal het boek (her)lezen.

>>Klap

Blade Runner 2049-regisseur Denis Villeneuve destilleerde uit de eerste helft van Frank Herberts Dune een epische sciencefictionfilm met kolonisatie, ecologie en geopolitiek als belangrijkste thema’s en Timothée Chalamet in een glansrol. Blade Runner 2049 meets Lawrence of Arabia met een geut The Force Awakens.

Regie Denis Villeneuve
Cast Timothée Chalamet, Rebecca Ferguson, Josh Brolin
Speelduur 2u35
Vanaf 15 september in de bioscoop