Plant Paolo Sorrentino een eigen versie van alle meesterwerken die Federico Fellini ooit uit een camera toverde? Je zou het denken als je de laatste twee films van de Italiaanse filmmaker bekijkt. Oscarwinnaar La grande belezza was overduidelijk een knipoog naar La dolce vita. Hij vermeed een schaamteloze remake door er een barok portret van de moderne Italiaanse jetset van te maken. Met Youth hanteert hij een gelijkaardige aanpak. De invloed van Otto e mezzo is overduidelijk, maar Sorrentino kneedt het artiesten-in-een-wellness-resort-concept van die prent tot een bloedmooie film over ouder worden, vakmanschap en generatieconflicten, aangedikt met een gezonde dosis humor.

De hoofdrollen zijn voor de getalenteerde anciens Michael Caine en Harvey Keitel. De legendarische Brit kruipt in de huid van een gepensioneerde componist en de Mean Streets-topper vertolkt een oudere filmmaker die het scenario van zijn laatste meesterwerk probeert af te werken. Samen vertoeven ze in een kuuroord in de Alpen. Daar worden ze allebei geconfronteerd met hun gezegende leeftijd, het verleden, hun kinderen en de kleurrijke gasten die in het resort verblijven.

Een minder getalenteerde filmmaker zou met dit materiaal al snel een bedrukt drama maken over oude knarren die met een rotvaart op de dood afstevenen en mopperend-melancholisch hun leven evalueren. Oké, die dingen zitten ook enigszins in Youth, maar Sorrentino vermijdt clichés en voorziet de film van een aangename luchtigheid. Caine en Keitel vertellen al eens graag een mopje over hun situatie en lachen met de jeugd en de popcultuur. Daarnaast zorgen de figuren in het kuuroord ook voor de nodige animo. Let vooral op de vadsige Maradona-dubbelganger.

Er is natuurlijk ook ruimte voor een serieuze noot. Naarmate de film vordert, wordt het pathos-gehalte flink de hoogte ingejaagd. Youth is namelijk op subtiele wijze een zeer aangrijpende film. Het emotionele gewicht van de prent wordt zwaarder naar het einde toe, waardoor het drama je nog stevig bij de keel grijpt alvorens je los te laten. Memorabele momenten: het personage van Keitel dat plots voor alle vrouwelijke karakters uit z’n oeuvre staat en het fantastische slotstuk.

De locatie wordt soms wat eentonig en niet alle persoonlijke drama’s werken even sterk, maar de acteurs maskeren dat gelukkig via een handvol topprestaties. Caine is verbluffend in deze prent en slaat je haast knock-out met de manier waarop hij emoties evoceert en beheerst. Probeer die tranen maar eens te onderdrukken wanneer hij droevig voor zich uitkijkt.

Tenslotte is Youth op visueel vlak cinema van de bovenste plank. De adembenemende shots volgen elkaar in ijltempo op, beelden waarin zelfs de afgeleefde lichamen van oudjes een ongezien schoonheid krijgen. La grande bellezza, indeed!

>>KLAP

Michael Caine en Harvey Keitel acteren alsof het kinderspel is in deze kruising tussen de narratieve kenmerken van Fellini’s 8 ½ en de droefenis van Ingmar Bergmans Wild Strawberries. Maar dan mét een vleugje kolder.

Regie Paolo Sorrentino
Cast Michael Caine, Harvey Keitel, Rachel Weisz
Speelduur 1u58
Vanaf 7 oktober in de bioscoop

@TheJimeister