De gemoederen tussen Netflix en Cannes laaien hoog op. De streamingdienst pikt het niet dat hun films volgens een nieuwe regel alleen mogen meedingen naar prijzen als ze vertoond worden in een Franse bioscoop en dat men daarna drie jaar moet wachten om ze in Frankrijk op het platform uit te brengen.

Bijgevolg dreigen ze om vijf films terug te trekken uit het festival: het pas aangekochte Roma van Alfonso Cuarón, Paul Greengrass’ Norway, Jeremy Saulniers Hold the Dark, de verloren gewaande Orson Welles-film The Other Side of the Wind en Morgan Neville’s Welles-documentaire They’ll Love Me When I’m Dead.

Volgens Cannes-directeur Thierry Fremaux is er nog niks beslist: “We zijn aan het praten,” zegt hij. “Ze zijn nog steeds welkom.” Nochtans zou het interview van Fremaux met Le Film Français over de nieuwe regel aan de oorzaak liggen van Netflix’ dreigement. Vorig jaar maakten hun films Bong Joon-ho’s Okja en Noah Baumbachs The Meyerowitz Stories aanvankelijk nog zonder problemen deel uit van de competitie. Bij sommige voorstellingen weerklonk er echter boegeroep en na negatieve reacties van Franse deelnemers besliste Fremaux om toe te geven en Netflix strengere eisen op te leggen.

De uiteindelijke dupe van deze groeiende vete zullen de filmmakers zelf zijn. “Netflix maakt van Cannes een wapen,” zegt een anonieme bron bij Vanity Fair. “Wat moeten de filmmakers doen? Van de studio’s krijgen ze geen geld. Het is niet alsof ze de keuze hebben tussen Netflix of een release op 2500 schermen.” Maar nu stelt ook de streamingdienst hen teleur. “Onze film zou niet voor de competitie bedoeld zijn,” zegt producent Frank Marshall over de restauratie van Welles’ The Other Side of the Wind, “maar we delen toch in de brokken als Netflix beslist niet naar Cannes te gaan.”

Saulnier ziet het anders. “Het is jammer,” zegt hij en bevestigt dat Hold the Dark niet op Cannes te zien zal zijn. “De film had voor opschudding kunnen zorgen, maar uiteindelijk zal het beter zijn als hij dichter bij de release op andere festivals wordt vertoond. Wie wil er trouwens boegeroep tijdens de eerste voorstelling van zijn film, zeker als het gericht is aan zij die de film mogelijk hebben gemaakt? In dat opzicht verdedig ik Netflix ten volste.”

Hij weet ook wat het is om een film te financieren en welk risicio verbonden is aan een bioscooprelease. “Je bent nooit zeker,” zegt hij. Ondanks de uitzinnige respons op Green Room in Cannes viel de box-office in de Verenigde Staten flink tegen. “Hadden we de film in meer bioscopen moeten uitbrengen? Hadden we meer geld moeten uitgeven?” Hij staat echter liefst niet te lang stil bij het verleden en kijkt liever naar de toekomst. “Ooit wil ik een box office-hit behalen, maar in de tussentijd is de enige bioscooprelease die mij interesseert een vertoning op een festival omdat ik zo mijn werk kan delen met fans en van de collectieve energie kan genieten.”

Uiteindelijk heeft Saulnier wel begrip voor beide partijen. “Ik respecteer dat Cannes een grens trekt ter bescherming van traditionele cinema en de zakenmodellen die erachter zitten en ik respecteer Netflix voor het inslaan van nieuwe wegen waarbij traditionele distributiemethodes worden omzeild om rechtstreeks een enorm publiek aan te spreken. Beide partijen zijn aan het evolueren en zullen uiteindelijk hun geschillen wel bijleggen.”

Hij stelt bijvoorbeeld voor dat Netflix traditionelere distributiemethodes integreert voor films waar veel aandacht voor is. “Dat klinkt heel diplomatisch,” zegt hij, “maar ik geloof oprecht dat beide organisaties het festivalpubliek in contact willen brengen met goeie films en dat moeten ze gewoon doen.”

Bron: IndieWire