Wat bezielt iemand om een verhaal over rouw, verdriet en vergiffenis te vertellen in 3D? Alleen regisseur Wim Wenders kent het antwoord.

Gevoel voor humor staat niet bepaald in Wenders’ woordenboek, maar voor een risico meer of minder deinst de Duitse regisseur niet terug. In Every Thing Will Be Fine is het ook weer van dattum. Op het eerste gezicht gaat het om een eerder zachtaardig drama over een schrijver die moeite heeft om een trauma te verwerken, maar de filmmaker zorgt voor een onverwachte draai door de film in 3D te draaien. Dat verdient een woordje uitleg, maar eerst vraag ik waarom hij de onvermoeibare maar enigmatische James Franco in de hoofdrol castte.

Wim Wenders: “James is een heel dappere man. Ik ken weinig creatieve mensen die zo onverschrokken risico’s nemen als hij. Hij was cruciaal voor deze film. Zijn personage was het eerste dat ik moest invullen. De vrouwen, de kinderen, de vrienden, al die andere rollen hingen af van de acteur die de hoofdrol zou spelen. Ik heb lang gezocht voor ik bij James uitkwam. Hij is een echte cinefiel en hij kende mijn werk. We hebben elkaar ontmoet in een café in New York en toen ik hem de hand schudde, wist ik meteen dat hij het moest worden.”

Was hij meteen overtuigd?

Wenders: “Ik had geen tijd om hem te overtuigen, om de eenvoudige reden dat hij met zoveel dingen tegelijk bezig is. (Lachje) Hij moest dringend weg naar New York University, waar hij een schrijfcursus geeft. Zijn studenten zaten op hem te wachten. Ik mocht de les bijwonen en daar zag ik hoe toegewijd hij is. Uiteindelijk riep hij me naar voren en hebben we de les samen gegeven. En aan het eind, toen we afscheid namen, zei hij dat hij de rol heel graag wou spelen.”

U bent er bijna 70. Trekt u het zich nog aan wat critici over uw films schrijven?

Wenders: “Nee. Ik lees al lang geen recensies meer. In het begin van mijn carrière deed ik dat wel, wat me soms heel trots maakte en soms heel veel pijn deed. Eerst dacht ik ‘Ach, dan lees ik de slechte niet meer’. Maar als je de slechte kritieken niet leest, heb je ook niet het recht om de lovende te lezen. Beide soorten kritiek zijn trouwens nutteloos voor cineasten. Het maakt niets uit of critici je een nietsnut of een genie vinden. Ze zullen je toch niet veranderen. En ik ken niemand die een betere filmmaker is geworden door de recensies die hij kreeg. Het enige nut dat recensies hebben, is dat ze bepaalde films onder de aandacht brengen. Daar ben ik dan wel weer dankbaar voor.”

Laten we  afsluiten met de hamvraag: waarom 3D?

Wenders: “Ik was volop bezig met Pina toen ik het script kreeg. Sinds die film weet ik dat 3D niet enkel een goeie techniek is om ruimte weer te geven. Je kan er ook de essentie van een personage mee vastleggen. 3D is als een vergrootglas. Je ziet elk detail, elke uitdrukking beter en krachtiger. Ook een intimistisch drama als Every Thing Will Be Fine kan daarvan profiteren.”

@RubenNollet