Begin jaren negentig ontpopte Gregg Araki zich tot de luidste stem van de New Queer Cinema-beweging. Hij behoorde tot een resem onafhankelijke cineasten die films draaiden over de identiteit van holebi-jongeren. Araki kenmerkte zichzelf als een postmoderne beeldenstormer die zich op eigenzinnige wijze concentreerde op de leefwereld van jongeren. Zijn beeldtaal was – net als veel van zijn verhalen – vaak extravagant, uitdagend en zeer levendig. Het leverde films als Mysterious Skin (2004) en Kaboom (2010) op. Met White Bird in a Blizzard lijkt het of de 54-jarige Amerikaan op de rem is gaan staan en plots een meer beheerste aanpak verkiest. Het resultaat mondt uit in een intrigerend moeder-dochterrelaas dat slordiger wordt naarmate het einde nadert.

Shailene Woodley, de Divergent– en indie-ster die tegenwoordig niet meer van het witte doek is weg te slaan, speelt Kat Connor, een tienermeisje dat in 1988 een rustig leventje leidt in een typisch Amerikaans stadje. Haar moeder, gespeeld door de steeds ravissante Eva Green, is minder tevreden met haar leven en wil losbreken uit het saaie gezinsbestaan en weg van haar doodbrave echtgenoot. Het leven van Kat en haar vader krijgt een compleet nieuwe wending wanneer moederlief op een dag plots spoorloos verdwenen is.

Potentieel zit er genoeg in de nieuwe telg van Araki. Hij behandelt enkele duidelijke thema’s, met als kers op de taart de invloed van een moeder op het leven van haar tienerdochter. De regisseur heeft er goed aan gedaan om Woodley te casten in de hoofdrol, er zijn namelijk weinig jonge actrices die even overtuigend de leefwereld van een tienergriet weten neer te zetten als zij. Via een voice-over, die nooit geforceerd ervaart, komen we te weten hoe de verdwijning van Kats moeder haar leven beïnvloedt en haar jonge bestaan nog complexer maakt dan het al is. Araki weet narratief je aandacht te vatten door een ingetogen vertelling die zich concentreert op de personages.

Ook zijn beeldtaal speelt daarin een cruciale rol. Geen beelden die van het scherm spatten, maar wel strakke composities en een weloverwogen gebruik van kleuren. Het Amerikaanse gezinsleven uit de jaren tachtig krijgt bijna iets Burtonesk. Het scherm barst van stijl. Dat Eva Green in je film rondloopt helpt ook. Steeds weer weet ze over het bioscoopscherm te glijden als een Griekse godin die je ziel wil opeisen. Voor mannelijke kijkers is het steeds weer even slikken.

So far so good, tot de film ontaardt in een mysterie en thrillerallures krijgt. White Bird wil zich plots in een genre proberen te wringen, wat sterk vloekt met het eerste uur van de prent. Conventies komen aan de oppervlakte drijven, waardoor je haast de armen in de lucht wil gooien door de teleurstelling. Araki schiet zichzelf uiteindelijk in de voet door een geslaagd coming-of-age-drama met inhoud op te geven om makkelijkere wegen in te slaan. Spijtig!

>>KLAP

New Queer Cinema-legende Gregg Araki duikt samen met Divergent-heldin Shailene Woodley de Amerikaanse woonwijken in voor een visueel aantrekkelijk opgroeidrama dat plots verandert in een verdwijningsthriller. American Beauty meets Psycho?

Regie Gregg Araki
Cast Shailene Woodley, Eva Green, Christopher Meloni
Speelduur 1u31
Vanaf 12 november in de bioscoop

@TheJimeister