Om de release van de kleurrijke Pixar-topper Inside Out te vieren, vertellen Team Vertigo en co. over hun favoriete pareltje van de animatiestudio.

De liefde van medewerker Hannes Dedeurwaerder voor Wall-E roest niet!

Laten we meteen met de deur in het ruimteschip te vallen: Wall-E is de meest gedurfde animatiefilm die Pixar ooit heeft gemaakt. Voila.

Waarom? Omdat de prent het aandurfde om in tijden van door drukke dialogen en actie geteisterde prologen uit te pakken met ruim twintig minuten stilte. Wat zich ontvouwt, is een postapocalyptisch tableau dat niet moet onderdoen voor die van pakweg Mad Max of The Road.

De kleine, verroeste robot Wall-E (Waste Allocation Load Lifter) voert al jarenlang zijn voorgeprogrammeerde taak uit: afval tot kubusjes persen en die tot grote torens stapelen. Zijn enige gezelschap op deze verlaten Aarde is een kakkerlak die de (vooralsnog onbekende) rampspoed heeft overleefd.

De grote ogen en schattige geluidjes van Wall-E maken hem onweerstaanbaar, maar het is vooral zijn oorverdovende eenzaamheid die vanaf minuut één de hartsnaren beroert. Eenzaamheid die hij opvult met spullen die hij uit het afval opdiept en respectvol een plaats geeft in zijn container: een Rubik’s Cube, een videocassette met de dansklassieker Hello Dolly, bh’s…

Nee, een mooiere animatieproloog is in mijn ogen ondenkbaar – al komen, toegegeven, de eerste tien minuten van Up wel héél dicht in de buurt.

Maar net wanneer je begint te denken ‘Waar gaat het godsnaam heen met deze wonderlijke film?’, wordt het bestaan van Wall-E helemaal op zijn kop gezet door een met oorverdovend gedruis landend ruimteschip. De verkenner EVE (Extra-Terrestrial Vegetation Evaluator) is belast met de taak om op zoek te gaan naar plantaardig leven, maar heeft het duidelijk niet begrepen op de kleine, nieuwsgierige roestbak. Hij wordt echter tot over zijn, nu ja, oren verliefd op de (duidelijk vrouwelijke) robot.

Dat leidt tot nog méér aandoenlijke taferelen , zoals wanneer hij haar zijn jarenlang ingestudeerde danspasjes toont, of radeloos wordt wanneer ze, eenmaal een plantje gevonden, zichzelf uitschakelt en alleen nog een signaal naar het moederschip uitzendt.

Toegegeven, wanneer vanaf minuut 39 de onvermijdelijke mensen hun intrede doen, zakt de film heel even in elkaar. Ze worden immers niet even gedetailleerd en levensecht als Wall-E weergegeven, maar ogen plomp en vormloos. Bovendien transformeert de plot tot een ordinaire achtervolgingsfilm – maar dan wel een behoorlijk spannende én bevolkt met grappige sidekicks (het robotje met een kuisobsessie!).

Die korte inzinking wordt echter radicaal in de kiem gesmoord door een wonderlijk ruimteballet tussen Wall-E en EVE, dat als een van de mooiste showstoppers uit de filmgeschiedenis mag worden beschouwd.

Je moet al van ijzer zijn om bij deze film onberoerd te blijven, verroest nog aan toe!

Tom Rouvrois over Up vind je hier!
Anke Wauters over Toy Story vind je hier!
Niels Putman over Finding Nemo vind je hier!

@HannesDdw