Om de release van de kleurrijke Pixar-topper Inside Out te vieren, vertellen Team Vertigo en co. over hun favoriete pareltje van de animatiestudio.

Ewoud Ceulemans houdt een vurig pleidooi voor het monsterlijk magistrale Monsters Inc.

Mijn negende verjaardag was er over het geheel eentje zoals alle andere: vieren met de familie, één dag in de belangstelling en daarna terug naar de routine van de zomervakantie. Net als de jaren ervoor en erna kreeg ik van mijn oudste zus het mooiste cadeau: een gezamenlijk uitstapje naar de bioscoop, waarin gewoonlijk net de nieuwste Disney- of Pixarprent was losgelaten.

Dat jaar – het gezegende 2001 – was die prent Monsters, Inc. En daarin verschilt die verjaardag van alle andere. Want hoe goed Toy Story 2 en Finding Nemo ook waren, een bioscoopervaring als degene die Monsters, Inc. me bezorgde, heb ik maar zelden meegemaakt. Zelfs het feit dat mijn zus me duidelijk moest maken dat de onderste regel van de ondertitels de Nederlandse was – dit was immers de eerste bioscoopfilm die ik in de originele versie zag – gooide geen roet in het eten.

Maar voordat ik u en mezelf verdrink in nostalgie: de film. Monsters, Inc. veegde onmiddellijk de vloer aan met de drie vorige Pixar-parels. Men overtrof zichzelf eerst en vooral op visueel vlak: het goedgeluimde monster én topschrikker Sulley was een kolossale, blauwpaarse beer die uit maar liefst 2.320.413 haartjes bestond – haarfijne animatie, met ander woorden. Daarnaast barst de prent van de indrukwekkende set pieces, met de weergaloze achtervolging in de deurenopslagplaats als absolute uitschieter.

Met looks alleen kom je echter niet ver: de échte kracht van Monsters, Inc. ligt in een verhaal dat het midden houdt tussen uitzinnig fantastisch en gezellig herkenbaar, een stemmencast (John Goodman! Steve Buscemi! Billy Crystal!) die de sterren van de hemel – eh – spreekt, en de briljante balans tussen subtiel sentiment en hilarische grappen.

Maar het kloppende hart van de film is natuurlijk de hartverwarmende band tussen Sulley en het angstaanjagend schattige mensenkindje Boo (Mary Gibbs). Aanvankelijk is het schrikmonster als de dood voor het kleine meisje, maar al snel wordt de boeman een knuffelbeer met een grote voorraad aan vaderlijke emoties. Die verhaallijn loopt als een tot in de puntjes uitgestippelde emotionele reis doorheen de fantastische waanzin van de monsterwereld.

En dan is er nog die emotionele sucker punch aan het einde van de film. Zelfs de flashback-scène in Up en de eerste helft van Wall-E moeten hun meerdere erkennen in de huilende Sulley bij de versnipperde deur van Boo’s kamer. En dan dat prachtige, o zo eenvoudige laatste shot: met één glimlach en één nonsensicaal kinderwoordje lijmt regisseur Pete Docter je hart dat hij een minuut eerder door de verhakselaar had gehaald.

Monsterlijk magistrale film.

Jonas Bruyneel over The Incredibles vind je hier!
Hannes Dedeurwaerder over Wall-E vind je hier!
Tom Rouvrois over Up vind je hier!
Anke Wauters over Toy Story vind je hier!
Niels Putman over Finding Nemo vind je hier!

@Ewoud51