Of ik een heel verdraagzame persoon ben, weet ik niet – ik probeer het althans te zijn – maar er zijn weinig dingen die me zo irriteren als gsm’s in een bioscoopzaal. Wat bezielt iemand om tijdens een voorstelling dat ding boven te halen en lompweg aan het tokkelen te slaan? Ik kan er nog bij dat een film je kan vervelen en dat je zin krijgt om je ergens anders mee bezig te houden. Maar dat je er geen graten in ziet om zo’n halve zaklamp aan te steken in een verduisterde ruimte gaat mijn begrip te boven.

Soit, die hele inleiding dient als kader voor wat ik vanmiddag meemaakte. Ik wou mijn cinemageschiedenis bijspijkeren door naar Mouchette te gaan kijken, een van de amper 13 films die de Franse meester Robert Bresson draaide in zijn 40-jarige loopbaan. In dit ingetogen drama uit 1967 volgen we een tienermeisje – de Mouchette uit de titel – dat haar arme afkomst compenseert met veel trots en koppigheid.

De film is een harde maar poëtische aanklacht tegen de bekrompenheid van de zogenaamde volwassen wereld en zat ongetwijfeld in het hoofd van de gebroeders Dardenne toen ze Rosetta maakten. Mouchette is een treffende brok cinema maar was blijkbaar niet besteed aan de man die voor me zat. Na een half uur vond hij zijn gsm al boeiender dan de film, en het stoorde me geweldig om die lamp voortdurend te zien flikkeren in mijn ooghoek. Toen ik hem beleefd – ik zweer het! – verzocht om het toestel uit te schakelen, kreeg ik als antwoord: “I’m working!” Wat moet een mens daar op zeggen?

Maar genoeg gezeurd, intussen heeft de jury onder leiding van Alexandre Desplat de prijzen uitgereikt. Dit zijn de belangrijkste:

* Beste acteur: Adam Driver voor Hungry Hearts van Saverio Costanzo (Italië)

* Beste actrice: Alba Rohrwacher, ook voor Hungry Hearts van Saverio Costanzo

* Beste regie: Romain Paul voor Le dernier coup de marteau (Frankrijk)

* Grote prijs van de jury: The Look of Silence van Joshua Oppenheimer (VS, Indonesië)

* Zilveren Leeuw: The Postman’s White Night van Andrei Konchalovsky (Rusland)

* Gouden Leeuw: Een duif zat op een tak en mijmerde over het bestaan van Roy Andersson (Zweden)

En daar ben ik alvast heel blij mee.

@RubenNollet