Viggo Mortensen zal bij het grote publiek waarschijnlijk tot het eind van zijn dagen bekend blijven als Aragorn uit The Lord of the Rings, maar de man is van veel meer markten thuis. Bovendien kent hij zijn talen. Nadat hij zijn acteertalenten al demonstreerde in het Engels en het Spaans legt hij nu in Loin des hommes zijn ziel bloot in foutloos Frans en zelfs Arabisch.

Mortensens hoofdpersonage is een pied noir, een niet-Algerijn die in de Franse kolonie geboren en getogen is en daar nu werkt als onderwijzer. We bevinden ons echter in het jaar des Heren 1954, en de Algerijnse drang naar onafhankelijkheid begint onhoudbaar te worden. Mortensen zit tussen twee vuren en weigert om een kant te kiezen, wat in oorlogstijd helaas geen optie is. Zeker niet wanneer hij gedwongen wordt om zich te ontfermen over een Algerijn die een moord heeft gepleegd.

Loin des hommes vertelt op zich een tijdloos verhaal over de uitdagingen en moeilijkheden van broederschap, maar regisseur David Oelhofen fietst fraai rond alle valkuilen. In plaats van breedsprakerige speeches en nadrukkelijke symbolen verkent hij subtiel zijn thema’s, goed geholpen door zijn acteurs, de fantastische locaties en de muziek van Nick Cave en Warren Ellis.

Bij nader inzien dient de Duitse regisseur Fatih Akin in The Cut exact het tegenovergestelde op. Ook zijn verhaal speelt zich af tegen een gewichtig historische achtergrond, te weten de Armeense genocide van 1918.

Tahar Rahim (rijzende ster sinds Un prophète) kruipt in de huid van een smid die net als de andere mannen in zijn dorp meegenomen wordt door de Ottomanen — de Turken, quoi. Zogezegd om mee te vechten in de Eerste Wereldoorlog, maar het komt erop neer dat ze slavenarbeid moeten verrichten. Een paar jaar later krijgt hij te horen dat zijn vrouw en beide dochters om het leven zijn gekomen tijdens de beruchte Armeense Dodenmars.

De persmap van The Cut pakt gretig uit met een quote van Martin Scorsese, die de film aanprijst als een persoonlijk en authentiek epos zoals ze er geen meer maken. In werkelijkheid is dit een loodzware voorhamercinema die elke emotie uit het verhaal mept en het gemis tracht goed te maken met een dik muziektapijt. Mooie landschappen, dat wel.

@RubenNollet