Wat is er beter dan een film met Al Pacino? Juist ja, twee films met Al Pacino. En dat is precies wat we de voorbije 24 uur gekregen hebben op deze 71e Mostra van Venetië.

Pacino is lang geen onbekende in de Dogenstad. Twee jaar geleden stelde hij hier Salomé voor in het gezelschap van de toen nog totaal onbekende Jessica Chastain, en zijn passage in 2004 met de Shakespearefilm The Merchant of Venice groeide uit tot een van de legendarische anekdotes uit de festivalgeschiedenis. De première, die ’s avonds laat op het programma stond, liep zoveel vertraging op dat producent Harvey Weinstein uiteindelijk op het podium verscheen en iedereen welkom heette op de ochtendvertoning van de film.

Ook dit jaar zette Pacino zijn liefde voor de Britse bard weer in de verf, al gebeurde het deze keer onrechtstreeks. In The Humbling van Barry Levinson (Rain Man, Good Morning Vietnam) speelt hij een gevierde toneelacteur die begint te twijfelen aan zijn gave en verstand. En aangezien het om de verfilming van een boek van Philip Roth gaat, duikt er ook nog een aantrekkelijke jonge vrouw op, gespeeld door Greta Gerwig. Levinsons gefoefel met realiteit en verbeelding werkt niet altijd even goed, maar zowel Pacino als Gerwig zijn uitstekend, en er zitten een paar ronduit hilarische scènes in de film.

In Manglehorn speelt Pacino een slotenmaker, Angelo Manglehorn, wiens leven volledig op slot zit. Hij heeft ergens wel een boontje voor een bediende (Holly Hunter) in de bank die hij elke vrijdag bezoekt, maar over het algemeen loopt hij niet hoog op met zijn medemens. Manglehorn leeft dan ook volledig in het verleden, bij de vrouw die ooit zijn hart gestolen had, maar die hem door de vingers is geglipt. Eigenlijk gaat het om een soort oom van het titelpersonage van Joe, de vorige film van regisseur David Gordon Green, maar dan eerder verbitterd dan kwaad. Manglehorn valt ook weer op door Greens talent om zijn verhalen in een compleet geloofwaardige wereld te situeren. Een kleine film met grote emoties.

@RubenNollet