Zeg vandaag Batman en iedereen ziet de trekken van Christian Bale opdoemen, maar zo is het niet altijd geweest. 25 jaar geleden was Michael Keaton het gezicht van de Vleermuisman, vanwege zijn dubbele samenwerking met Tim Burton in Batman (1989) en Batman Returns (1992).

Dat de naam Michael Keaton bij de meeste mensen vandaag enkel een diepe frons losmaakt, zegt niet alleen veel over de koers die ‘s mans carrière heeft genomen, het maakt van hem ook de ideale hoofdacteur voor Birdman, de openingsfilm van het 71e Filmfestival van Venetië.

De centrale figuur, Riggan Thomson, is namelijk een acteur die twee decennia eerder wereldberoemd werd als superheld — de Birdman uit de titel — maar sindsdien in de vergetelheid is verdwenen. Nu probeert hij zichzelf terug naar het voorplan te duwen op Broadway, waar hij een toneelstuk op poten zet naar verhalen van Raymond Carver. Intussen loopt het echter behoorlijk fout met zijn persoonlijke leven, onder meer omdat hij na al die jaren nog steeds de grommende stem van zijn alter ego hoort.

Regisseur Alejandro González Iñárritu ruilt de sérieux van Amores perros, 21 Grams en Babel in voor een satirische toon, al zijn de kopzorgen van Riggan en diens omgeving niet noodzakelijk om te lachen. Tussen de zielenpijn door deelt de film echter een paar stevige steken uit naar acteurs (onzekere egoïsten), producenten (onmenselijke geldwolven) en critici (verzuurde frustro’s).

Birdman valt trouwens ook op omdat Iñárritu alles in één take filmt — of het toch zo laat uitschijnen. Die aanpak maakt zoveel energie los dat je de karikaturale en hysterische kantjes min of meer vergeeft.

@RubenNollet