Oud en nieuw vallen elkaar in de armen op een filmfestival. De Zweedse regisseur Roy Andersson is bijvoorbeeld al 71 en maakt films sinds de late jaren zestig. Tegelijk is hij een van de meest consistent vernieuwende cineasten van Europa, een kunstenaar die met niemand anders te vergelijken valt. Tenzij misschien met Ulrich Seidl, want beide heren houden van droge humor en sterke beeldcomposities met een vaste camera.

De titel van Anderssons nieuwste spreekt op zich boekdelen: Een duif zat op een tak en mijmerde over het bestaan. Het gaat om het afsluitende deel in een trilogie “over wat het betekent om een mens te zijn”, met Songs from the Second Floor (2000) en You the Living (2007) als voorgaande episodes. Episodes is trouwens een groot woord, want Anderssons films bestaan uit een reeks absurde sketches, veelal over trieste mensen die zich geen raad weten met het leven.

In Een duif zat op een tak en mijmerde over het bestaan zien we zo onder meer hoe zich op een ferry een gesprek ontspint over wat er moet gebeuren met de maaltijd van de man die net een hartaanval heeft gehad. En hoe een oud vrouwtje op haar sterfbed haar handtas vol juwelen vastklampt, tot groot ongenoegen van haar beide zonen. En hoe twee trieste handelsvertegenwoordigers ouderwetse lolspullen (vampiergebit met extra lange hoektanden!) aan de man trachten te brengen. En ga zo maar door.

De film houdt misschien niet het hilarische niveau van zijn eerste 20 minuten aan, maar alles bij elkaar is dit Zweedse achterneefje van Monty Python behoorlijk onweerstaanbaar. Net zoals Andersson zelf trouwens, die in den lijve een doodlieve en eeuwig lachende opa blijkt te zijn. Je kan je zo voorstellen dat zijn kleinkinderen dolgraag bij hem op bezoek gaan.

Nieuw is Roman Polanski’s Macbeth hoegenaamd niet, of het zou de gerestaureerde kopij moeten zijn die hier op de Mostra voorgesteld wordt. Deze verfilming van Shakespeares tragedie dateert van 1971 en ze heeft nu een oppoetsbeurt gekregen van de mensen van Criterion, het chique Amerikaanse dvd-label. Daar kan je enkel blij mee zijn, want de film staat na 43 jaar nog steeds als een huis, een door en door geloofwaardig en meeslepend kostuumdrama over ambitie, machtswellust en paranoia. Ook met de authentieke verzen als dialoog. Leuk om te weten: Polanski heeft de film destijds gemaakt met de hulp van Playboy-baas Hugh Hefner.

@RubenNollet