Ik begin stilletjes aan te vermoeden dat ze mij in de persruimte van het Film Fest Gent beginnen te beschouwen als een deel van het meubilair. Ik tracht dan ook om elk vrij moment tussen de ontelbare filmvertoningen uit te buiten om deze geweldige website alive and kicking te houden. Ondertussen mag ik niet vergeten om af en toe een vettig broodje te verorberen en me te haasten naar het occasionele interview. Maar genoeg over mijn banale avonturen in Gent, het gaat hier in de Arteveldestad namelijk over films. Terwijl collega Ewoud de blogfakkel even overnam, vertoefde ik de afgelopen dagen meerdere keren in een donkere bioscoopzaal.

Dat leverde veel memorabele filmmomenten op, met Andrey Zvyagintsevs festivalfavoriet en Russische Oscarinzending Leviathan als een van de uitschieters. Na het bekijken van dit sociale drama is het geen verrassing dat de film in eigen land enige controverse veroorzaakt. De cineast neemt namelijk een scherpe -en soms prekerige -houding aan tegenover de staat waarin zijn land verkeert. Het verhaal van een gewone man die moet opboksen tegen een corrupte (lokale) overheid en haast even corrupte autoriteiten schetst allesbehalve een mooi plaatje, maar Zvyagintsev weet er ook wat droge humor in te verwerken. Dat maakt de loodzware hap makkelijker om te consumeren en zorgt ervoor dat je de zaal niet geheel als een uitgewrongen vod verlaat. Daarbovenop denk ik ook dat het lang geleden is dat er nog zo veel wodka is gevloeid op het witte doek.

Gelukkiger werd ik van Pride, een Britse feelgoodprent in hart en nieren over een groepje homo’s en lesbiennes die zich tijdens de jaren tachtig achter mijnstakers scharen tegen het beleid van Margaret Thatcher. De film steekt zijn boodschap en intenties niet onder stoelen of banken, wat een ongegeneerde filmervaring oplevert waarvan je uit je stoel wil springen en eigenhandig al het onrecht uit de wereld wil helpen. Pride is een film met een aanstekelijke schwung die zowel een lach als een traan teweegbrengt.

Schwung zit er niet in Turist van Ruben Östlund, maar dat verhindert de film niet om indruk te maken. De regisseur pakt uit met een gezinsdrama dat geleidelijk aan ontaardt in een bijzonder vraagstuk over genderrollen en een fascinerende battle of the sexes. Tijdens een onverwachte lawine rent Tomas voor zijn leven, terwijl hij zijn vrouw en kinderen achterlaat. Daar kan zijn geliefde allesbehalve mee lachen, waardoor hun huwelijk en vakantie net als een massa sneeuw de dieperik instort.

Östlund heeft geen zwaarwichtig drama in het achterhoofd, maar zijn camera kijkt toe met een duivelse grijns terwijl zijn personages elkaar het bloed vanonder de nagels halen en hun rol als man of vrouw in stand trachten te houden. Als kijker blijkt het ook moeilijk om een grijns te onderdrukken, maar toch zit je ook steeds in spanning. De filmmaker lijkt met zijn beeldtaal steeds dingen te opperen die uiteindelijk niet komen. Misschien als spanningsmethode niet geheel eerlijk, maar mij had hij alvast bij mijn nekvel beet.

Op naar de volgende portie cinema!

@TheJimeister