Film Fest Gent is bij sommige regisseurs blijkbaar zo populair dat ze niet één maar twee films sturen. Case in point: de Canadese regisseur Atom Egoyan, die ooit het bejubelde The Sweet Hereafter maakte. In de Galas en Previews-sectie speelt ’s mans nieuwste prent The Captive, terwijl zijn vorige film Devil’s Knot deel uitmaakt van het Global Cinema-parcours.

Die laatste film dateert alweer van 2013, maar heeft geen release gekregen in ons Belgenlandje. Een reden temeer om de prent hier te bekijken, ook al moet je als journalist dan op een ontiegelijk vroeg uur de trein nemen om op tijd op de persvisie te geraken.

Als filmontbijt krijg je dan een film over drie jonge heavy metal-fans die beschuldigd worden van een satanisch ritueel waarbij ze drie kinderen uit een dorpje in West Memphis hebben vermoord. Geen lichte kost, zo vroeg op de dag.

Maar kijk, het loont: ook al werd de film negatief onthaald aan de andere kant van de oceaan, Devil’s Knot blijkt reuze mee te vallen. Een rechtbankdrama dat geen sensatie zoekt en zijn publiek niet behandelt alsof het uit idioten bestaat? Dat alleen verdient al een pluim.

Bovendien overschaduwt de politieke agenda van de film op geen enkel moment het verhaal en de personages, met als resultaat dat je nooit het gevoel hebt dat je naar een pamflet over de gebreken van het Amerikaanse rechtssysteem zit te kijken. Kortom, zeker geen meesterwerk, maar een meer dan degelijke prent die de moeite waard is om op groot scherm te bekijken.

Een film die je zeker niet mag missen (en die ondergetekende pas vandaag heeft kunnen zien), is Whiplash. Onze webmaster smeet gisteren al met lof. En wie onze hoofdredacteur volgt op Twitter, heeft de boodschap al herhaaldelijk loud and clear ontvangen: het zinderende debuut van Damien Chazelle mept je knock-out, aan 400 beats per minuut.

Het wordt echter hoog tijd dat niet enkel J.K. Simmons en rijzende ster Miles Teller, maar ook regisseur Damien Chazelle de hemel wordt in geprezen. Hij trekt het jazz-thema van het verhaal immers op geweldige wijze door in de vorm van de film. Het scenario had ongetwijfeld iets strakker gekund, maar de montage, die is om duimen en vingers van af te likken.

Losjes en ritmisch tegelijkertijd, met een paar concertscènes waarin de filmmaker en zijn editor Tom Cross magistraal ‘uitpakken’. De drumsolo aan het einde illustreert beter dan ooit waarom muziek én cinema zo’n mooie kunstvormen  zijn.

En dat is een idee dat het Film Fest Gent meer dan ooit lijkt te propageren. Niet alleen sluit het festival traditiegetrouw af met de World Soundtrack Awards, maar ook het Sound and Vision-parcours wordt elk jaar sterker.

Naast Whiplash is de voornaamste blikvanger in die sectie de geënsceneerde Nick Cave-documentaire 20,000 Days on Earth. Wat Charlie ‘Bird’ Parker  is voor de jazz, dat is Nick Cave immers voor de alternatieve rockmuziek. Als 20,000 Days on Earth half zo goed is als het oeuvre van The Brighton Bat, is het nu al een meesterwerk. We zullen het je volgende week weten te vertellen.

@Ewoud51