De 65ste Berlinale is de voorbije dagen aan een (veel te) rustig tempo voorbijgekabbeld, maar gisteren en vandaag kwam er toch wat leven in de brouwerij. En dat kunnen we samenvatten onder de noemer ‘seks, nazi’s en Bigfoot’.

Wat de seks betreft, was er natuurlijk in de eerste plaats Fifty Shades of Grey. Mijn waarde collega’s Steven en Britt gooien elders op deze fijne site al hun licht op het kaliber van de film. Daar hoef ik nog weinig aan toe te voegen, behalve dat ik me zelden zo stierlijk heb verveeld terwijl twee volwassen mensen op een scherm ondeugend proberen te doen. En ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik in mijn gezonde leven al een flink aantal van die films heb zien passeren.

Het neemt niet weg dat de hype ook de verzamelde pers op het festival in zijn greep had gekregen. Bij de officiële persvisie was het al anderhalf uur op voorhand drummen geblazen. Dat de organisatie het in haar hoofd had gehaald om de enige echte evenementfilm van deze editie te programmeren in een IMAX-zaal waar amper 350 man binnen kan, gooide nog wat olie op het vuur. De portiers lieten iedereen veel langer wachten dan nodig was – de zaal was leeg – en de gemoederen raakten met de minuut meer verhit. Zelf ben ik nog binnen geraakt, maar achteraf hoorde ik dat sommige journalisten die moesten afdruipen zoveel kabaal maakten dat de politie erbij werd gehaald.

En dat terwijl die perslui twee uur van hun leven op een veel aangenamere manier hebben doorgebracht dan wij uitverkorenen.

Oude rot Peter Greenaway, ook niet vies van een portie gestileerde seks, deed diezelfde dag zijn duit in het zakje met Eisenstein in Guanajuato. In die – hoe kan het anders? – eigenaardige tragikomedie vertelt de Britse regisseur hoe het bejubelde Russische filmicoon Sergei Eisenstein in 1930 naar Mexico trok om een film te maken. Ter plaatse raakte hij echter zodanig gecharmeerd door de lokale verlokkingen dat hij compleet ontspoorde.

Greenaway stelt in zijn film onomwonden dat die verlokkingen met name de vorm aannamen van een Mexicaanse gids, die meteen ook verantwoordelijk was voor Eisensteins ontmaagding. Die scène vormt niet alleen het middelpunt maar ook het hoogtepunt van de film, ook al omdat de Mexicaan in kwestie gezegend bleek met een indrukwekkend lid.

Naar goede gewoonte propt Greenaway Eisenstein in Guanajuato tjokvol visuele vondsten, deze keer vaak geïnspireerd door de montagetechnieken van zijn hoofdpersonage. De plot is bovendien makkelijker te volgen dan in Greenaways vorige projecten. Het neemt echter niet weg dat de regisseur nog altijd meer geïnteresseerd is in mathematische constructies dan in herkenbare emoties.

Geen wonder dus dat de opluchting groot was toen we zowaar een deftig traditioneel drama voorgeschoteld kregen. In Elser maken we kennis met een man die op een haar na de wereldgeschiedenis veranderde. In 1939 pleegde George Elser een bomaanslag op Adolf Hitler, maar miste zijn doel op 13 minuten. Regisseur Oliver Hirschbiegel, die eerder al het nazisme aanpakte in Der Untergang, vertelt met veel gevoel en met de nodige krachtige geweldscènes het verhaal van een overtuigd romantische man die zich altijd ver van alle politiek gehouden heeft, maar op de duur begrijpt dat hem geen keuze meer rest. Elser is een film voor gevoelige zielen maar ook geen film voor gevoelige zielen, als u begrijpt wat ik bedoel.

Mijn meest memorabele moment van dit festival vond echter woensdag in de namiddag plaats. Ik had net Charlotte Gainsbourg geïnterviewd voor haar rol in Wim Wenders’ intimistische 3D-drama Every Thing Will Be Fine en in de lobby van het hotel kruiste een man mijn pad. Hij leek niet goed te weten waar hij naartoe moest en toen ik hem beter bekeek, viel ik bijna steil achterover. Het was Terrence Malick, de Bigfoot van de filmwereld, een man die zich al jaren niet meer op persconferenties en interviews heeft laten zien. Achteraf bekeken had ik hem moeten aanspreken, maar ik was zodanig verbouwereerd dat ik nauwelijks een woord kon zeggen. Misschien had ik ook gemakkelijker die stap gezet als zijn Knight of Cups iets beter was geweest.

@RubenNollet