Vertigo

Een duizelingwekkende dosis cinema

Vertigo

07.10.2015

Une Enfance

door Ruben Nollet

Jimmy heeft het niet gemakkelijk. Hij is amper twaalf jaar oud, maar eigenlijk wordt van hem verwacht dat hij zich als een volwassene gedraagt. Als enige van het gezin bovendien, want zijn moeder zit aan drugs en drank, zijn zoveelste stiefvader drukt zich het liefst uit met vloeken en vuisten en zijn halfbroer is nog vier jaar jonger. Ze mogen al blij zijn dat ze ergens een hoekje van een tafel vinden om hun huiswerk te maken terwijl de anderen tot een gat in de nacht feesten en kabaal maken. Hoeft het te verwonderen dat Jimmy al twee keer zijn jaar heeft overgedaan? En dat hij niet meteen uitkijkt naar de zomervakantie?

In zijn vierde langspeelfilm schakelt de Franse regisseur/schrijver Philippe Claudel naar een andere versnelling. Waar films als Il y a longtemps que je t’aime en Avant l’hiver esthetisch afgewerkte en literair aanvoelende verhalen vertelden, hijst hij in Une Enfance de camera op de schouder om de ware realiteit weer te geven. Claudel heeft professionele ervaring genoeg met de onfrisse kanten van het leven — hij gaf bijvoorbeeld tien jaar les in een gevangenis — en daar wil hij deze keer de schijnwerpers op richten. Hij zoekt het trouwens ook letterlijk niet ver, want de hele film werd opgenomen in zijn thuisstadje Dombasle-sur-Meurthe, iets ten oosten van Nancy.

Je twijfelt er ook niet aan dat de taferelen die zich in de film afspelen al te realistisch zijn en dat het er vaak nog een stuk erger aan toegaat. Met Alexi Mathieu vond Claudel bovendien een hoofdacteur die met indrukwekkend gemak overeind blijft. Alleen stapelt de film de sociaal miserabele clichés op zo’n opzichtige manier op elkaar dat hij de sympathie van de kijker al snel weer verspeelt. Het witte katje, het mooie klasgenootje, de agressieve stiefpa, het is allemaal zo voorgekauwd, ongeïnspireerd en ongenuanceerd dat je onvermijdelijk de interesse verliest. Jimmy verdient beter.

>>KLAP

De Franse auteur en filmmaker Philippe Claudel (Il y a longtemps que je t’aime) haalt zijn innerlijke Ken Loach boven voor een sociaal drama over een kansarme jongen die opgroeit in barre omstandigheden. De zon schijnt, maar de warmte is te ver te zoeken.

Regie Philippe Claudel
Cast Alexi Mathieu, Angelica Sarre, Pierre Deladonchamps
Speelduur 1u40
Vanaf 7 oktober in de bioscoop

@RubenNollet