“The unbelievable true story”, zo luidt de tagline van Angelina Jolies tweede film als regisseuse. En daarin schuilt meteen een van de grootste pijnpunten van de prent: het levensverhaal van Louis “Louie” Zamperini bevat zo veel ellende op zo’n korte tijd, dat je ’s mans onbreekbare spirit nauwelijks voor mogelijk houdt. De plot is niet enkel ongelooflijk, maar – ondanks alle (waarschijnlijk terechte) claims op waarheidsgetrouwheid – helaas ook een tikkeltje ongeloofwaardig.

Dat komt in de eerste plaats doordat Jolie er maar niet in slaagt om van Zamperini een personage van vlees en bloed te maken. De scènes waarin we de jonge Louie leren kennen als een rebelse jongen uit het dorre Californië van de jaren dertig passeren te vluchtig om indruk te maken. Van het ene op het andere moment schopt hij het tot Olympisch langeafstandsloper, en vijf minuten later zit hij al als Amerikaans soldaat in een bommenwerper tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Vanaf dan moet Zamperini (Jack O’Connell) de ene tegenslag na de andere incasseren, wat hij doet met een bovenmenselijk, zelfs bovennatuurlijk uithoudingsvermogen. Zijn vliegtuig stort neer in de Stille Oceaan en samen met twee kompanen overleeft hij meer dan een maand lang in een rubberbootje, terwijl ze de ene haaienaanval na de andere afslaan. (Ze slagen er zelfs in om een haai te vangen met hun blote handen. De hoofdpersonages uit Jaws zouden dat niet zomaar geloven, en eerlijk gezegd: wij ook niet.)

En dan moet de échte miserie nog beginnen: Zamperini wordt gevangen genomen door de Japanners en ondergebracht in een onmenselijk oorlogskamp in Tokio. Van alle Amerikaanse soldaten die ginds moeten vechten tegen ontberingen en vernederingen, is het weeral Zamperini die het ergste leed te verduren krijgt. Hij wordt het favoriete doelwit van de kampleider (vertolkt door de Japanse rockster Miyavi), die onze held fysiek tot het uiterste drijft, maar hem vooral mentaal tracht te breken.

Laat één ding duidelijk zijn: Zamperini is vooral het lijdend voorwerp in deze film. Wat helaas ook wil zeggen dat zijn personage – ondanks een mooie acteerprestatie van Starred Up-revelatie O’Connell – er zelden of nooit in slaagt om de kijker te raken. Jolies keuze voor een afstandelijke aanpak valt te waarderen, maar echt ontroerend kan je het eindresultaat niet noemen.

Bovendien helpen clichématige oneliners à la “A moment of pain is worth a lifetime of glory” niet bepaald en het patriottische ondertoontje had men ook achterwege mogen laten. De beelden die director of photography Roger Deakins (Skyfall en zowat alle Coen Brothers-films) uit zijn camera tovert, zijn dan weer wel indrukwekkend. De verwoesting van Tokio zou je shot voor shot willen inkaderen.

Unbroken is een ambitieuze film en dat valt alleen maar toe te juichen. Maar Jolies eindeloze respect voor haar onderwerp heeft ervoor gezorgd dat de prent ook een beetje braaf blijft. Puur vormelijk is dit vakwerk, maar met de rauwe toon van In the Land of Blood and Honey, Jolies vorige film, had deze film veel meer indruk kunnen maken.

>>KLAP

Heroïek en patriottisme zijn de voornaamste ingrediënten van dit groots opgezet oorlogsdrama. Zamperini’s verhaal spreekt op zich al tot de verbeelding, maar regisseuse Angelina Jolie heeft ook inspiratie gehaald bij David Leans The Bridge on the River Kwai (1957).

Regie Angelina Jolie
Cast Jack O’Connell, Domnhall Gleeson, Garret Hedlund
Speelduur 2u17
Vanaf 7 januari in de bioscoop

@Ewoud51