Je kunt begrijpen waarom regisseur Darren Aronofsky (Noah, Mother!) verliefd werd op het theaterstuk The Whale van Samuel D. Hunter. Dit drama ligt als portret van een gekweld individu helemaal in het verlengde van Black Swan en vooral The Wrestler. Van die drie films is de nieuwste wel de zwakste.

The Whale schetst de laatste levensdagen van Charlie, een homoseksuele man van 270 kilo (Brendan Fraser in een fat suit). Hij heeft zijn ex-vrouw en dochter al jaren niet meer gezien en leeft teruggetrokken in zijn appartementje. Van daaruit geeft hij onlinelessen aan studenten tegen wie hij zegt hij dat zijn camera niet werkt. Charlie krijgt regelmatig vreetbuien die zijn toestand alleen maar verergeren. Net wanneer hij zich helemaal wil laten gaan, komt zijn boze tienerdochter (Sadie Sink) aankloppen.

Aronofsky verbergt de theaterorigine geenszins, maar weet die door zijn geïnspireerde regie en vooral de knappe fotografie van huis-DoP Matthew Libatique min of meer te camoufleren. De kracht van een Aronofsky-film zit vaak in de combinatie van een knappe look gecombineerd met topvertolkingen. En in The Whale is het Fraser die een heel gevoelige en gedurfde vertolking brengt.

De subtekst is echter zo nadrukkelijk dat deze al snel begint te irriteren. Het gevecht van een man tegen zijn eigen lichaam – dat hij vergelijkt met de strijd tegen de monsterlijke potvis Moby Dick – wordt immers om de haverklap vermeld als ‘Hé, dit is belangrijk’. En dan is er nog die bombastisch-zweverige climax die de film inhoudelijk een extra deuk geeft.

>>Klap

Met dit drama over de laatste dagen van een zwaarlijvige man zoomt Darren Aronofsky opnieuw in op een beschadigde ziel. In de lijn van Black Swan en The Wrestler.

Regie Darren Aronofsky
Cast Brendan Fraser, Samantha Morton, Sadie Sink
Speelduur 1u57
Vanaf 8 maart in de bioscoop