Het ultieme kwaad in horrorfilms kampt al langer met ernstige problemen. Demonen en ander Satansgebroed vertikken het om ook maar even logisch na te denken, waardoor ze behoorlijk ongeloofwaardig overkomen. The Possession of Hannah Grace, de eerste huiverprent van 2019, is in hetzelfde bedje ziek. Opnieuw dus een voorbeeld van slappe horror waarin het kwaad de heldin zeventig minuten ongemoeid laat omdat de scenarist het zo wil.

Tijdens de eerste tien minuten weet je al meteen in welke genre je vertoeft. Een priester voert een exorcisme uit op een jong meisje en het kwaad lijkt te zijn bezworen. Maar maanden later duikt het lijk van het meisje, dat Hannah Grace blijkt te heten, op in een mortuarium waar getraumatiseerde ex-agente Megan Reed (Shay Mitchell) nachtdienst heeft. Tussen hen begint een vreemd kat-en-muisspel.

(Spoileralarm, nvdr.) Waarom Hannah Megan niet onmiddellijk keelt nadat ze plots ‘levenskracht’ krijgt? Omdat ze – niet lachen – allebei diep getraumatiseerd zijn en elkaar ergens ‘begrijpen’. Iets beter kon scenarist Brian Sieve niet bedenken om toch maar ‘inhoud’ te geven aan dit naar Hollywood-normen goedkoop vluggertje (kostprijs: 9,5 miljoen dollar).  En bovendien wordt dat allemaal op ons losgelaten zonder een zweem van ironie, laat staan humor.

De Nederlandse regisseur Diederik Van Rooijen (Penoza) kan niet veel met het ridicuul verhaaltje aanvangen, maar toont zich toch als een gemotiveerde huurling die zijn best heeft gedaan om een degelijke horrorcake te bakken – ook al moest hij daarbij op een schaamteloze manier Ole Bornedals Nattevagten plunderen.  

Alvast niet de beste film van het jaar.

>>Klap

De Nederlandse regisseur Diederik Van Rooijen maakt zijn Amerikaans langspeeldebuut met deze horrorfilm over een voormalige agente die in een lijkenhuis geconfronteerd wordt met een bezeten lijk. Een kruisbestuiving van Nattevagten en The Exorcist.

Regie Diederik Van Rooijen
Cast Shay Mitchell, Kirby Johnson, Nick Tune
Speelduur 1u26
Vanaf 2 januari in de bioscoop