Nu het nieuwe jaar alsmaar dichterbij komt, heeft Vertigo-hoofdredacteur Steven Tuffin zich als een bezetene op de films gestort die in 2019 op minstens één Belgisch bioscoopscherm te zien waren en daar enkele eindejaarslijstjes uit gepuurd. Deze zijn natuurlijk compleet persoonlijk, waarschijnlijk onvolledig en puur voor het gemak alfabetisch gerangschikt. Vandaag is het de beurt aan de twintig favoriete 2019-films van ondergetekende:

Ad Astra
James Gray stuurde Brad Pitt de ruimte in en deed hem belanden in 2019: A Space Odyssey oftewel de meest contemplatieve Hollywoodblockbuster van het jaar.

At Eternity’s Gate
De manier waarop topcombo Julian Schnabel en Willem Dafoe de geniale waanzin van Vincent van Gogh op het witte doek weergeven, leverde enkele van de meest betoverende beelden van 2019 op.

Atlantique
De debuterende cineaste Mati Diop vermengt de hedendaagse vluchtelingenproblematiek met bovennatuurlijke elementen en komt uit bij een soort sociaal-realistische John Carpenter-prent. Heerlijk hypnotiserend.

Avengers: Endgame
Van het ingenieuze scenario over de spectaculaire actiesequenties tot de meeslepende emo-momenten: op alle vlakken de antithese van voorganger Infinity War.

Colette
Een biopic over de vrijgevochten Franse sterschrijfster uit de titel met een verfrissend onverbloemde kijk op seksualiteit en genderfluïditeit. Hoofdrolspeelster Keira Knightley was zelden beter.

Dolor y gloria
De indruk dat Pedro Almodóvar uitverteld is, werd aan diggelen geslagen met dit adembenemend aangrijpende autobiografische drama, waarin zijn voormalige fetisjacteur Antonio Banderas schittert als een getormenteerde versie van de gevierde cineast. Arthousecinema op zijn best!

Free Solo
Als je deze documentaire in een zaal vol bergbeklimmers ziet en voelt dat ze tot op het bot meeleven, weet je dat je eigen (positieve) ongemakkelijkheid perfect op zijn plaats is. Met een protagonist die andermaal bewijst dat de realiteit vaak interessanter is dan de fantasie.

Hustlers
All hail Jennifer Lopez! Haar paaldanssequentie is niet alleen het glorieuze bewijs dat ook vijftigplussers het grote scherm in lichterlaaie kunnen zetten, maar ook het startschot van een heerlijk verfrissende female gaze op een genre dat Martin Scorsese en andere blanke mannen decennialang geclaimd hebben.

Knives Out
Rian Johnson keert met een pervers genoegen cinematradities binnenstebuiten – herinner je hoe hij met The Last Jedi voor de subversiefste Star Wars-episode ooit tekende. Vaak levert dat ingenieuze films op die meer op het brein dan op het hart mikken, maar dat gaat niet op voor deze diabolisch entertainende whodunit, waarin de cineast een indrukwekkende ensemblecast de ene memorabele oneliner na de andere doet uitspreken en de Agatha Christie-thriller omtovert tot een metafoor voor onze tumultueuze tijden.

Le Mans ‘66
Ouderwetse Hollywoodcinema gemaakt met state-of-the-art-tools: nooit gedacht dat een racefilm me zo hard zou raken. Natuurlijk hebben de prachtprestaties van Christian Bale, Matt Damon en co. daar ook iets mee te maken.

Les misérables
‘Een kopstoot van een film’ is ondertussen zo’n cliché-uitspraak dat je ze als filmjournalist koste wat kost vermijdt. Maar hier past ze zo perfect dat ik niet anders kan. Vandaar: een kopstoot van een film.

Marriage Story
Het doet zoveel deugd om te zien hoe Noah Baumbach gedoodverfde blockbustersterren Scarlett Johansson en Adam Driver de kans geeft om hun ware kunnen nog eens te laten zien in dit verscheurende echtscheidingsdrama.

Once Upon a Time in Hollywood
Met de megalomane machofinale worstel ik nog steeds, maar tegelijk valt het niet te ontkennen dat dit Tarantino’s gevoeligste en ge(s)laagdste film sinds het weergaloze Jackie Brown is. Ook wel: fast moving slow cinema zoals je die nog zelden te zien zult krijgen.

Parasite
Dat Bong Joon-ho een van de beste cineasten van onze tijd is, was al een tijdje een openbaar geheim. Dat hij zijn talenten naar een nog hoger – en universeler – niveau zou weten te tillen, was minder voorspelbaar. Toch is hij er met deze arm vs. rijk-parabel in geslaagd om lach, traan én rilling perfect in mekaar te laten overgaan. Respect!

Rocketman
Geïnspireerd, gewaagd en geniaal: alles wat Bohemian Rhapsody niet was.

Sunset
Of dit historisch drama even straf is als Son of Saul, is voer voor een cafédiscussie, maar ook met zijn tweede film wist Hongaars wonderkind László Nemes naar de keel te grijpen om alsmaar harder te knijpen.

The Beach Bum
Een stonerkomedie met Matthew McConaughey die meer poëzie uitademt dan het gros van de arthousefilms die dit jaar de zalen haalden: wie had dat ooit verwacht van Harmony Korine?

The Irishman
Martin Scorsese neemt de alom geliefde ingrediënten van zijn klassiekers Goodfellas en Casino en zet deze op hun kop met een elegische deconstructie van de Amerikaanse gangstermythe.

The Lighthouse
Dat Universal Pictures Belgium het vertikt om deze moderne John Huston uit te brengen in de bioscoop, is op het randje van wraakroepend. Deze potige portie nachtmerriecinema waarin Willem Dafoe en Robert Pattinson het beste van zichzelf geven, terwijl ze (on)glorieus ten onder gaan als vuurtorenwachters op een piepklein eiland, is zonder twijfel een van de wtf-must-sees van het jaar.

Toy Story 4
Laat het aan Pixar over om hun speelgoedfranchise af te sluiten – of toch niet? – met een verhaal waarin verwaarloosde poppen en zelfgemaakte ‘prullen’ centraal staan.

Inspiratie opgedaan voor je eigen filmfavorieten? Breng dan hier je stem uit voor de Vertigo Awards!