Nu het nieuwe jaar alsmaar dichterbij komt, heeft Vertigo-hoofdredacteur Steven Tuffin zich als een bezetene op de films gestort die in 2018 op minstens één Belgisch bioscoopscherm te zien waren en daar enkele eindejaarslijstjes uit gepuurd. Deze zijn natuurlijk compleet persoonlijk, waarschijnlijk niet volledig, laat staan gerangschikt in een bepaalde volgorde. Vandaag is het de beurt aan de grootste teleurstellingen van ondergetekende:

Black Panther
Alle begrip voor het belang van een Afrikaanse superheld en de sterke vrouwen die hem omringen, maar dit is de kneuterigst in beeld gezette Marvel-productie in jaren, met een overdosis aan scènes die meer op hysterisch volkstheater lijken dan op waardig blockbustermateriaal.

Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald
In tegenstelling tot velen vond ik Fantastic Beasts and Where to Find Themde beste bioscoopervaring die de wonderlijke fantasie van J.K. Rowling reeds heeft opgeleverd. Ditmaal kregen we echter amper fantastische beesten te zien, oogde het Parijs van de jaren twintig als een mistroostige mix van sets en CGI en kraakte het plot onder zijn eigen gewichtigheid en wendingen.

22 July
Van de bedenkelijke keuze om de Noorse acteurs Engels te laten praten over de pathos waarmee het verhaal van het overlevende slachtoffer wordt gebracht tot de Joker-achtige karakterisering van Breivik: nooit gedacht dat Paul Greengrass zo op de heupen zou werken.

Avengers: Infinity War
Of hoe twee tv-regisseurs een van de meest tragische blockbusterfinales ooit van alle emotionele impact ontdeden. Als James Cameron deze had geregisseerd…

Ocean’s 8
Steven Soderbergh ging pas met zijn tweede Ocean’s-aflevering de mist in, Gary Ross schiet al met zijn eerste poging naast doel. Door het acute gebrek aan on screen chemistry lijkt het bij momenten alsof de actrices amper samen op de set stonden.

Venom
Tom Hardy die afkoeling zoekt in een bak vol kreeften: nuff said.

The Predator
Predator-honden: serieus?!?

Overlord
De marketingcampagne deed hopen op een John Carpenter-achtig geallieerden-versus-nazi-zombies-avontuur. In plaats moesten we het doen met een From Dusk Till Dawn-variant met een indrukwekkende openingssequentie, een vervelend Inglourious Basterds-segment en een teleurstellende horrorfinale.

De Collega’s 2.0
Jammer, maar helaas.

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Een parabel over racisme waarin quasi alleen maar blanken rondlopen: gimme a fucking break. Ook nefast voor de cinema-ervaring: de quasi tastbare toneelachtergrond van regisseur Martin McDonagh.

Inspiratie op gedaan voor je eigen filmfavorieten? Breng dan hier je stem uit voor de Vertigo Awards!