Het is twee uur lang geen weer in The Finest Hours. De noordenwind beukt snoeihard, het ijskoude zeewater spat hoog op, gigantische golven slaan keer op keer over het dek van de boten die zich op zee wagen, de neerslag zwiept door de lucht en het landschap ligt bedolven onder een dik pak sneeuw.

Vreemd genoeg merk je daar weinig van aan de mannen en vrouwen die de film bevolken. Ja, iemand heeft een stevige verkoudheid, er knalt al eens een dame met haar wagen tegen een sneeuwhoop en het witte goedje stuift op als de deur openstaat. Maar voor de rest lijkt niemand er veel last van te hebben. Ook niet de kerels die urenlang doorweekt in de buitenlucht staan.

Misschien ben ik te streng, maar voor mij is het nefast voor de geloofwaardigheid van een verhaal als de verteller dat soort details niet op zijn plaats krijgt. Temeer omdat het gaat om een avontuur dat bovenmenselijke heldenmoed in de verf wil zetten. Je wil  best  geloven dat het bijna 65 jaar geleden allemaal echt zo gelopen is, maar het mag toch ook iets meer zijn.

“Het ware verhaal van de meest gewaagde redding die de Amerikaanse kustwacht ooit heeft uitgevoerd”, luidt de ondertitel van het boek waarop deze rampenfilm gebaseerd is. In februari 1952 raakten tijdens een zware storm voor de kust van New England twee zware tankschepen in de problemen. De SS Fort Mercer wist een noodsignaal uit te sturen en kreeg al snel hulp, maar de SS Pendleton was op zichzelf aangewezen en kon enkel nog een beroep doen op zijn hoorn.

The Finest Hours doet flink zijn best om de catastrofe zo realistisch mogelijk in beeld te brengen, wat er vooral op neerkomt dat de digitale effecten goed verzorgd zijn. De shots van het beschadigde schip, de halsbrekende tocht van het kustwachtbootje doorheen de golven, het is vaak fraai om te zien. Alleen doet het denken aan vuurwerk op nieuwjaar: op zich niet mis, maar als je eerlijk bent, was je liever voor je haardvuur blijven zitten.

Het helpt ook niet dat de film er nauwelijks in slaagt om zijn personages een beetje kleur te geven. Regisseur Craig Gillespie (Lars and the Real Girl, Fright Night) probeert aan de hartsnaren te plukken met een romantisch plotlijntje tussen Chris Pine en Holliday Grainger, maar die stralen ongeveer evenveel warmte uit als het weer buiten hun deur.

>>KLAP

The Perfect Storm en The Guardian zijn nooit ver weg in deze spectaculaire reconstructie van een gewaagde reddingsoperatie uit 1952. Ouderwetse heldenmoed in breedbeeldformaat, met Chris Pine als de — ongewoon verlegen — leider van dienst.

Regie David Gillespie
Cast Chris Pine, Casey Affleck, Holliday Grainger
Speelduur 1u57
Vanaf 27 januari in de bioscoop

 

@RubenNollet