Horror is een moeilijk genre. In de eerste plaats omdat het zo gebonden is aan conventies. Slechts enkele films – o.a. The Shining, The Exorcist, Rosemary’s Baby en Alien – wisten zich ervan te ontdoen door een sterke subtext of een heel aparte benadering. De meeste scenaristen van huiverfilms blijven zich echter vastbijten in de regels en daarmee ook de clichés van het genre. Wat niet wil zeggen dat die mensen allemaal rommel schrijven. Je kan immers spelen met die clichés en met de verwachtingen van de toeschouwer. En dat is iets wat de scenarist van The Boy naar hartenlust deed.

Het concept is alvast heel leuk én creepy. Greta, een jonge vrouw met een traumatisch verleden, moet op het zoontje van een bejaard koppel passen in een griezelige Victoriaanse villa. Maar dan blijkt dat de snotaap, Brahms genaamd, een pop is. Wanneer het koppel plots vertrekt, blijft het kindermeisje alleen achter met de pop. En ja, hoor: het ding lijkt tot leven te komen, alleen gebeurt dat altijd wanneer de nanny zich even in een andere kamer bevindt. De vraag is dus: wie manipuleert dat duivelse ding?

Een Norman Bates-achtige boodschappenjongen en een douchescène doen je hersenen al snel richting Psycho-achtige vermoedens uitgaan. Maar uiteindelijk gaat scenarist Stacey Menear de mosterd halen bij een andere, iets minder bekende horrorfilm van een recent overleden Amerikaanse regisseur. Dit maakt dat je niet meteen afhaakt bij deze brave horrorhutsepot.

Al bij al levert regisseur William Brent Bell (The Devil Inside) geen slecht werk, maar het eindresultaat lijdt onder de overacting van hoofdactrice Lauren ‘The Walking Dead‘ Cohan. Een plot dat zo ridicuul is, vereist een fantastische actrice – zie Naomi Watss in The Ring – om het publiek mee te sleuren in het absurde. Het had zeker geholpen indien Cohan het niveau had gehaald van Engels-Ierse bijrolspelers Diana Hardcastle en Jim Norton (Straw Dogs) die de film met een beetje humor weten te injecteren.

Het eindresultaat is een onderhoudend, bescheiden en absurd tussendoortje dat, gelukkig maar, op geen enkel moment het uitgesleten pad van het bovennatuurlijke bewandelt, maar ook nooit in de buurt komt van de klassiekers waarnaar overduidelijk verwezen wordt.

>>KLAP

Vervang mother uit Psycho door een porseleinen pop en smokkel als verrassende wending een plotelement uit een minder bekende Amerikaanse horrorfilm binnen en je bekomt deze onderhoudende huiverprent.

Regie William Brent Bell
Cast Lauren Cohen, Rupert Evans, Jim Norton
Speelduur 1u37
Vanaf 27 november in de bioscoop

 

@ChrisCraps