Voor haar fictiefilmdebuut deed de Australische documentairemaakster Kitty Green enorm veel research. Ze interviewde tientallen assistentes uit filmbedrijven als Weinsteins Miramax, maar ook uit andere sectoren. Je verwacht na het lezen van de naam Weinstein misschien een spectaculair #MeToo-drama, maar The Assistant is extreem sober en zonder commerciële insteek – misbruik wordt hier niet omgevormd tot populair entertainment – met als resultaat de oprechtste #MeToo-film tot nu toe.

Het eerste half uur van de film lijkt geïnspireerd door de Chantal Akerman-klassieker Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles. Er gebeurt namelijk niets dat je zou omschrijven als dramatisch relevant: als toeschouwer observeer je de dagelijkse routine van een jonge assistente (Julia Garner) die als allereerste op het kantoor arriveert en voorbereidingen treft voor haar baas en collega’s.

Naarmate de film vordert, merk je echter dat er meer aan de hand is dan een enorme werkdruk. Seksisme is troef in het bedrijf en de baas – die je nooit ziet – lokt jonge vrouwen met allerlei beloftes naar zijn kantoor. Iedereen weet wat daar gebeurt, maar iedereen houdt zijn mond. Wanneer een nieuwe, piepjonge collega vreemd genoeg gehuisvest wordt in een vijfsterrenhotel, besluit de assistente aangifte te doen bij de chef personeelszaken.

Green beschrijft een toxische bedrijfscultuur zonder de excessen te tonen. Dat heeft veel meer effect dan dat ze met haar camera op de huid van een misbruiker zou zitten. De toeschouwer moet dat wat niet getoond wordt immers zelf invullen. Bovendien is die aanpak is ook respectvoller tegenover de slachtoffers. In mainstreamdrama’s toont men al snel de vernederingen tot in de kleinste details. Green vermijdt dit soort makkelijk voyeurisme en vertrekt van de ervaring die zovelen hebben: je hoort erover, je weet wat er aan de hand is, maar wat doe je eraan?

Nu zul je misschien denken dat The Assistent woestijndroge kost is, maar na het eerste half uur krijgt het drama echt vorm en kan er zelfs pijnlijk gelachen worden met de geweldige scène waarin Matthew Macfayden een gladde, cynische HR-manager vertolkt. De acteur steelt op dat moment de show, maar de film wordt glorieus gedragen door Garner, die met haar expressieve ogen en spaarzame woorden een extreem geloofwaardig personage neerzet.

Warm aanbevolen aan iedereen die subtiele indiefilms koestert.

>>Klap

In dit minimalistische #MeToo-drama speelt Ozark-revelatie Julia Garner met veel overtuiging een jonge assistente bij een filmmaatschappij, die met een dilemma kampt wanneer ze beseft dat haar baas zijn machtspositie misbruikt. Het indie-alternatief voor Hollywoods Bombshell.

Regie Kitty Green
Cast Julia Garner, Matthew Macfadyen, Makenzie Leigh
Speelduur 1u27
Vanaf 25 augustus in de bioscoop