Wie Terrence Malick kent, weet dat eigenlijk niet veel mensen Terrence Malick kennen. De regisseur heeft een bijna mythische reputatie opgebouwd bij cinefielen. Niet alleen door zijn films maar ook door zoveel mogelijk uit de openbaarheid te blijven. Onlangs sprak hij echter enkele gelukkigen toe op de universiteit van Princeton.

Volgens de moderator is de reden voor Malicks teruggetrokkenheid heel simpel, Hij is een introverte man die niet graag in de belangstelling staat. Hij zegt niet meer dan nodig is, zijn woorden zijn simpel maar doordacht en hij beschouwt zichzelf niet als een levende legende maar als een man met een grote passie voor cinema.

Het gesprek in kwestie ging over twee thema’s: Roberto Rosellinni’s klassieker Journey to Italy en het tijdperk van de digitale cinema. Malick prees Rosellinni om zijn realistische insteek. Zijn films lijken niet zozeer gebaseerd op een scenario maar op het dagelijkse leven waarbij de camera een onzichtbare toeschouwer is.

Uit die manier van werken haalde Malick vooral tijdens het tweede deel van zijn carrière inspiratie. Vroege films Badlands en Days of Heaven volgden het scenario nauwgezet en tijdens de montage werd er amper iets aangepast. Vanaf The Thin Red Line veranderde dat drastisch en ging Malick meer improviseren. Hij is nu zelfs berucht voor de immense hoeveelheid materiaal dat hij filmt om daar dan stevig in te knippen tijdens de montage. Er zijn verschillende getuigenissen van acteurs die hun hele rol weggeknipt zagen.

Die manier van filmen heeft de regisseur meer creatieve vrijheid geboden maar toch wist hij te vertellen dat hij tegenwoordig terug met een duidelijk script en een strakkere planning werkt. De cineast ziet die dingen niet langer als een belemmering van zijn creativiteit en verwoorde het als: “Het is makkelijker en productiever om van de rails te gaan als er in de eerste plaats rails zijn.”

Over digitale cinema blijkt Malick gemengde gevoelens te hebben. Enerzijds is hij enthousiast over de toegankelijke en goedkope maar toch kwalitatieve camera’s van tegenwoordig. Die zorgen volgens hem voor een democratisering van de filmkunst waardoor mensen tegenwoordig net zo makkelijk een film kunnen maken als een boek schrijven. Voor zijn film Knight of Cups heeft Malick zelf ook gebruik gemaakt van kleine GoPro-camera’s.

Anderzijds staat hij sceptisch tegenover de manier waarop mensen tegenwoordig films bekijken. Kleine schermpjes van gsm’s, laptops of zelfs televisies zullen nooit dezelfde impact hebben als het grote scherm van een bioscoop vindt Malick. Dat is meteen ook de reden waarom hij oudere films niet meer herbekijkt zolang dit niet op het grote scherm kan.

Hij haalde Journey to Italy aan als voorbeeld, een film die hij sinds zijn studententijd niet meer heeft gezien. Op een klein scherm kan je de camerashots bewonderen en dialogen memoriseren maar zonder de witte doek-ervaring zal er volgens Malick altijd een cruciaal element ontbreken. De cineast heeft dan ook mooie herinneringen aan zijn jeugd toen hij zoveel mogelijk naar de lokale bioscoop probeerde te gaan.

Bron: The Filmstage