Christopher Nolan is God!
Christopher Nolan is God!
Christopher No…

Ik kan het maar niet laten om dit zinnetje mantra-gewijs door mijn hoofd te jagen om zo de dubieuze bocht die de DC-films sinds Man of Steel namen enigszins te relativeren. Ook Suicide Squad – wat in mijn ogen de redding van een fletse filmzomer had moeten worden – is in hetzelfde bedje ziek als Zack Snyders baldadige Superman-prent en diens verguisde vervolg Batman v Superman: Dawn of Justice.

En dat ondanks regisseur-scenarist David Ayer die met knallers als Training Day en End of Watch de perfecte credentials leek te hebben om dit relaas over een bende superslechteriken in goede banen te leiden. En dat ondanks die indrukwekkende ensemblecast waaronder Will Smith, Margot Robbie en Jared Leto. En dat ondanks al die spraakmakende foto’s, posters en trailers die deden geloven dat we hier met een subversieve Guardians of the Galaxy- of Deadpool-achtige verrassing te maken zouden krijgen.

Suicide Squad valt nog het best te omschrijven als een manke mixtape van mokerende machomomenten, debiele druilerigheid, gemiste genialiteit en onbegrijpelijke onkunde. Al na vijf minuten voel je dat Ayer er niet in slaagt om grip te krijgen op zijn materie. Wat een zeer simpel gegeven zou moeten zijn – een stelletje klojo’s à la The Magnificent Seven en The Dirty Dozen neemt het op tegen een stelletje nog grotere klojo’s – wordt zo haperend verteld dat bepaalde personages wel drie keer worden geïntroduceerd.

Dat alles in beeld wordt gezet met dezelfde begrafenisstoet-belichting als het recente Batman versus Superman-duel helpt het kijkplezier niet bepaald. De onevenwichtige cameravoering en de manke montage zorgen ervoor dat je je nooit écht betrokken voelt bij wat er zich afspeelt op het witte doek. Ayer zet zijn foutste trekjes – zie ook het stupide Sabotage – in de verf door een hoop raciale clichés op een hoopje te gooien en deze als ‘realisme’ af te doen. En het potsierlijke patsergedrag van de antihelden lijkt een relikwie van de bedenkelijke actiecinema uit het Reagantijdperk.

Af en toe – heel af en toe – kan je een glimp van genialiteit opvangen. Meestal heeft dat met de cast te maken. Smith is ondanks enkele over the top momenten in zijn element als de koelbloedige killer Deadshot. Leto gaat voor een Joker met een genietbaar gangsta-gehalte. En Robbie steelt de show bijna als het kwetsbaar-krankzinnige clownsvriendinnetje Harley Quinn. Waarom bijna? Omdat Viola Davis als puppet master Amanda Waller qua coolheid met iedereen de vloer aan veegt.

Laat het echter aan het stotterende scenario en de miserabele montage over om al die potentiële piekmomenten te herleiden tot frustrerende flarden van wat in de handen van Clint Eastwood of John Carpenter een hoogst genietbare rechttoe, rechtaan (wo)men on a mission-avontuur had kunnen zijn. Je zou bijna beginnen verlangen naar de waanzin van Zack Snyder. Of nee…

Christopher Nolan is God!
Christopher Nolan is God!
Christopher No…

 >>KLAP 

Perfect voer voor wie houdt van iets subversievere comicverfilmingen à la Guardians of the Galaxy en Deadpool. Maar ook voor liefhebbers van ouderwetse men on a mission-films à la The Dirty Dozen en The Magnificent Seven.

Regie David Ayer
Cast Will Smith, Margot Robbie, Viola Davis
Speelduur 2u10
Vanaf 3 augustus in de bioscoop

@Waanzinema