Hypes zijn nergens goed voor. Dat maakte Episode VII eens te meer duidelijk. De verwachtingen van ondergetekende – ik ben ook maar een mens van vlees en bloed – waren zo hooggespannen dat teleurstelling onmogelijk kon uitblijven. Een waarschuwing dus: hoop niet op de beste film aller tijden, maar verwacht een degelijke terugkeer naar dé sciencefictionsaga met een dosis machtig magische momenten.

Het koste me enige tijd en moeite om opnieuw te acclimatiseren in het Star Wars-universum. Speelde de bittere nasmaak van de prequels en de special editions me parten? Lag het aan mijn ondertussen enigszins gevorderde leeftijd? Of was ik simpelweg te zenuwachtig? Yoda mag het weten, maar ik vermoed dat het om een combinatie van de drie ging.

De eerste actiesequentie voelde eerder onwennig aan. Rommelig is niet het juiste woord – regisseur J.J. Abrams komt opvallend beheerst uit de hoek – overweldigend is een betere omschrijving. Op enkele minuten tijd van een Star Destroyer naar een zandplaneet zoeven en terug: je maakt het niet elk bioscoopbezoek mee.

Na een tijdje begon ik min of meer vat te krijgen op wat er juist aan de hand was: zo’n dertig jaar na de gebeurtenissen van Return of the Jedi is Luke Skywalker – oh ironie – in rook opgegaan, en zijn zowel de Resistance als de First Order – updates van de Rebel Alliance en de Empire – op zoek naar de Jedi Master.

Wat er verder gebeurt, mag je zelf in de bioscoop ontdekken. Weet echter dat nieuwkomer Daisy Ridley ass kickt als de eenzaat Rey, dat Attack the Block-ontdekking John Boyega de meest hyperkinetische (ex-)stormtrooper aller tijden speelt en dat Girls-gezicht Adam Driver van zijn Kylo Ren een wel heel geconflicteerde Darth Vader-adept maakt.

Het zijn echter de vertrouwde gezichten die voor de echte magie zorgen. Han Solo en Chewbacca toverden meermaals een glimlach op mijn gezicht en Princess – sorry, General – Leia moest nog maar in beeld komen of ik kreeg al tranen in de ogen. Reden: het doorleefde spel én voorkomen Carrie Fisher bezorgde haar iconische personage een gelaagdheid die het nooit eerder had.

Wat vond ik dan teleurstellend? Een reeks kleine dingen: Oscar Isaacs heldhaftige piloot Poe Dameron wist me niet echt te boeien, de door Domhnall Gleeson vertolkte General Hux deed me denken aan een soort Evil Elvis en opperslechterik Supreme Leader Snoke leek weggelopen uit Lord of the Rings – dat hij vertolkt wordt door Andy ‘Gollum’ Serkis zit er wellicht voor iets tussen.

Daarnaast bleef dat gevoel van overweldiging me achtervolgen. Hoewel Abrams en co. hun uiterste best hebben gedaan om het geheel een old school vibe mee te geven – leve ‘echte’ sets en analoge effecten! – hebben ze er niet aan kunnen weerstaan om hun prestaties extra in de verf te zetten. Beste voorbeeld: in een Cantina-achtige scène glijdt de camera nogal pocherig doorheen de bar vol vreemde wezens.

Een ander probleem is het hoge aantal personages en gebeurtenissen. Daardoor komen sommige figuren – waaronder de door Gwendoline Christie vertolkte zilveren stormtrooper Captain Phasma – amper aan bod, en ontbreekt het enkele tragische gebeurtenissen – nee, ik los niks – aan échte impact.

Maar laat me afsluiten met een positieve noot door te stellen dat de titel van een film zelden zo treffend gekozen was. Wie naar het einde toe de kracht van de Force niet voelt wakker worden in zijn binnenste, moet dringend naar de dichtstbijzijnde dokter om zijn hartslag te laten controleren. Met andere woorden: laat die sequels maar snel komen!

@Waanzinema

 >>KLAP

De zevende episode van de Star Wars-saga is een meticuleuze mix van oud en nieuw. De analoge feel van A New Hope, The Empire Strikes Back en Return of the Jedi wordt gekoppeld aan de betere digitale blockbustertrucs van een Lord of the Rings.

Regie J.J. Abrams
Cast Daisy Ridley, John Boyega, Harrison Ford, Carrie Fisher
Speelduur 2u15
Vanaf 16 december in de bioscoop