Ik kan niet ontkennen dat ik als een zombie de bioscoop binnenstrompelde om het nieuwste filmavontuur van James Bond te bekijken. Een acute vorm van insomnia plaagde me immers al dagen. Dat de 24^e officiële 007-prent begint met de woorden “The dead are alive”, toverde dan ook onmiddellijk een glimlach op mijn gezicht. De indrukwekkende long take van een dias de los muertos-parade in Mexico City die volgde, maakte die lach nog breder – lang leve beeldenmagiër Hoyte van Hoytema!

Maar daarna ging het pijlsnel bergaf. Een eerste actiemoment, waarbij een gebouw onverwachts inzakt, riep herinneringen op aan het soort disaster porn waar Hollywood al een tijdje op kickt. Een hachelijke helikopterstunt teerde net iets te veel op CGI om werkelijk duizelingwekkend te zijn. En het stevige standje dat Bond (Daniel Craig) nadien krijgt van zijn overste M (Ralph Fiennes), voelde even afgezaagd aan als het dagelijkse gekissebis in ons parlement.

Meest nefast voor het kijkplezier was echter de doodse acteerprestatie van Daniel Craig als ’s werelds beroemdste geheimagent. Ik begrijp dat Sam Mendes met zijn vorige Bondprent Skyfall voor een zwaarmoedigere versie van het hoofdpersonage is gegaan, maar hier scoort 007 zelfs hogere zombiepunten als ikzelf. De ooit verfrissende Craig slaapwandelt van set piece naar set piece en brengt de anders oh zo smakelijke oneliners met het élan van een contractuele verplichting.

Misschien werd de man wel depressief tijdens het lezen van het schizofrene scenario. In de eerste helft zet men de duistere Dark Knight-aanpak van Skyfall verder, om nadien voor een lichtvoetigere Marvel-approach te gaan. Iemand van de tig scenaristen had immers het briljante idee om alle Bonds met elkaar te verbinden door de slechteriken van dienst te linken aan de organisatie waarnaar de titel verwijst, die 007 decennia terug ook al het vuur na aan de schenen legde.

Maar Mendes’ ererondje na de succesvolste Bondprent aller tijden heeft nog tal van andere gebreken. Bondgirls van dienst Monica Bellucci en Léa Seydoux lijken intelligente keuzes in deze gendergevoelige dagen, maar staan beiden bedenkelijk te acteren. Obligatoire brute kracht Dave ‘Guardians of the Galaxy’ Batista heeft op alle vlakken iets van een ongeleid projectiel. En verschillende elementen uit de finale – met big bad Christoph Waltz op kop – lijken de perfecte inspiratie voor een nieuwe aflevering van de Austin Powers-franchise.

Ik zou graag eindigen met een positieve noot en zowel Mendes’ ontegensprekelijke regietalent als het somptueuze set design en genietbare sidekicks Ralph Fiennes, Naomi Harris en Ben Whishaw prijzen. Maar dan denk ik terug aan die verschrikkelijk kitscherige opening credits, die hemeltergend geforceerde familiemotieven en dat ronduit rampzalige Big Brother-plot device en concludeer ik: “Doe mij maar tien wodka-martini’s – shaken, stirred, whatever.”

>>KLAP

Sam Mendes tekent na Skyfall opnieuw voor een The Dark Knight-achtige aanpak met Daniel Craig als een bedrukte Bond. Halverwege begint het echter knipogen naar de extravagante 007-avonturen van weleer te regenen. Met Léa Seydoux en Monica Bellucci als geknipte Bondgirls anno 2015.

Regie Sam Mendes
Cast Daniel Craig, Léa Seydoux, Christoph Waltz
Speelduur 2u28
Vanaf 4 november in de bioscoop

@Waanzinema