Vraag me niet waarom, maar ik ben nooit een grote fan van Peanuts geweest. Ik begrijp echter dat de krantenstrip van Charles M. Schulz sinds de jaren vijftig een instituut is bij onze Amerikaanse broeders en zusters, een vaste klant in de Sunday funnies en later ook op televisie. In totaal schreef en tekende Schulz bijna 18.000 korte verhaaltjes, allemaal met dezelfde kliek jonge kinderen in de hoofdrol: de klunzige Charlie Brown en zijn flamboyante hond Snoopy, Charlies enthousiaste zus Sally, de bazige Lucy, Linus met zijn dekentje, Schroeder met zijn piano en liefde voor Beethoven, de immer modderige Pig-Pen, enzovoort.

Peanuts speelde zich vanaf het begin af in een typische blanke fifties-voorstad en is daar eigenlijk een halve eeuw blijven hangen, als een herinnering in een sneeuwbol. Nostalgie is dan ook een grote factor in het blijvende succes van Schulz’ creatie in Amerika, en daar wil nu ook deze nieuwe langspeelfilm van profiteren.

Als je de platte popsong wegdenkt die halverwege weerklinkt en die de film afsluit, is het ook een respectvolle hommage geworden. Snoopy en de Peanuts houdt het verhaal simpel. Charlie Brown wordt smoorverliefd op zijn nieuwe buurmeisje, maar weet niet hoe hij haar moet benaderen. Intussen beleeft Snoopy op het dak van zijn hok allerlei ingebeelde avonturen als piloot van een gevechtsvliegtuig tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Als je goed kijkt, zie je weliswaar een handvol personages met een andere huidskleur rondlopen, maar door de bank houdt de film het bij de veilige WASP-kindjes die Schulz uit zijn koker schudde. Het is een keuze die regisseur Steve Martino moest maken, maar als je geen Peanuts-liefhebber bent, krijg je daardoor wel een raar gevoel in je maag. Anderzijds bevind je je ook in een wereld waar telefoons nog een opgekrulde kabel tussen hoorn en toestel hebben en waar meisjes een strikje in het haar dragen. De kans dat je hier hiphop zal horen, is dus sowieso klein.

Ach, uiteindelijk houdt het geen steek om je kritisch uit te laten over een verhaal dat zo zijn best doet om warmhartig en lieftallig te zijn, en dat geregeld een stukje knappe animatie laat bewonderen. Maar geef mij toch maar Calvin & Hobbes.

>>KLAP

De lange bioscoopversie haalt Charles M. Schulz’ beroemde krantenstrip overtuigend het tijdperk van de computeranimatie binnen. Maar voor de rest blijft dit een ouderwets conservatief kleinstadsavontuurtje, met Snoopy als ster.

Regie Steve Martino
Speelduur 1u28
Vanaf 23 december in de bioscoop

@RubenNollet