Hollywoods voorliefde voor vervolgfilms is de laatste jaren zo uit de hand gelopen, dat men is beginnen spreken van sequelitis. Gelukkig bewijzen titels als The Amazing Spider-Man 2 dat sequels niet per se tweederangsfilms hoeven te zijn. Al zijn er uiteraard voldoende soortgenoten die het tegendeel bewijzen. Onze medewerkers maakten lijstjes van de beste en de slechtste vervolgfilms die ze ooit onder ogen kregen. Ga dat (niet) zien!

Webmaster Jimmy Van der Velde bijt de spits af.

LOVE

The Godfather Part II (1974) van Francis Ford Coppola

“I know it was you, Fredo. You broke my heart. You broke my heart!” Een filmquote die nog steeds mijn nekharen de hoogte in krijgt. Toen de eerste Godfather-film een groot succes bleek, besloot Paramount om Coppola er een tweede te laten maken. The Godfather Part II is niet alleen een epische familie- en misdaadtragedie, maar ook een complexe metafoor op het toenmalige Amerika. Al Pacino schudt een van de beste en meest intense acteerprestaties uit de filmgeschiedenis uit zijn mouw.

https://www.youtube.com/watch?v=qJr92K_hKl0

 

French Connection II (1975) van Jonh Frankenheimer

John Frankenheimers French Connection II wordt vaak overschaduwd door zijn voorganger. Het is dan ook geen klassieker van hetzelfde kaliber als William Friedkins The French Connection, maar wél een film met ballen. Gene Hackmans vastberaden New Yorkse flik Popeye Doyle reist de drugsbaron die hem in deel één ontglipte achterna naar Marseille. De sequenties waarin hij worstelt met een (gedwongen) heroïneverslaving doen verlangen naar hedendaagse sequels met evenveel lef.

 

The Dark Knight (2008) van Christopher Nolan

Sommige films kan je blijven bekijken zonder dat ze iets aan waarde verliezen. The Dark Knight is er zo één. Christopher Nolan legde de lat voor stripverfilmingen metershoog met dit duistere actiespektakel dat ook nog eens relevante dingen te vertellen heeft over het Amerika van na 9/11. Een film waarbij ik blijf kirren van enthousiasme en een die zeker mag gerekend worden tot de beste sequels aller tijden. Why so serious?

 

HATE

Transformers: Revenge of the Fallen (2007) van Michael Bay

Eigenlijk vonden veel mensen de eerste Transformers-film nog wel leuk en was het de tweede die hen deed besluiten dat Michael Bay de antichrist van de moderne cinema is en dat Transformers-films verfoeilijk zijn. Racistische personages, een rommelig scenario, eindeloos seksisme en robots met sloopballen als testikels maken van deze film een gedrocht van jewelste.

 

The Son of Kong (1933) van Ernest B. Schoedshack

Het produceren van sequels als manier om snel en gemakkelijke geld te slaan uit een bestaand publiek is geen recente evolutie. The Son of Kong werd negen maanden na King Kong (1933) uitgebracht, maar kon het succes niet evenaren. Reden: een veel luchtigere toon, een magere verhaallijn en een acuut gebrek aan legendarische momenten. Een film gedoemd om in de donkere krochten van de filmgeschiedenis rond te waren.

 

Jaws 2 (1978) van Jeannot Szwarc

De chemie tussen Roy Scheider, Richard Dreyfuss en Robert Shaw is één van de elementen die van Jaws zo’n goede film maakte. Spielberg stelde zijn personages centraal, maar Jeannot Szwarc gooide dit principe volledig overboord. Wanneer de moordende haai opduikt in deel 2, moet Roy Scheider het dan ook helemaal in zijn eentje oplossen. Het resultaat is formule-achtige popcorndrek dat de vorm zou gaan dicteren van tientallen latere sequels. “Don’t go into the water”, zeker niet in deze wanvertoning.

 

@TheJimeister