De laatste tijd ligt Rotten Tomatoes meer en meer onder vuur: de Hollywoodstudio’s vinden dat de review-verzamelsite te veel invloed heeft gekregen, claimen dat de Tomatometer geen ruimte laat voor nuance en een te losse definitie hanteert van wat een criticus is.

Maar Paul Yanover, de CEO van online ticketverkoop-site Fandango dat Rotten Tomatoes bezit, neemt de verdediging van de website op: “Iedereen hier werkt elke dag hard aan de details,” zei hij. “Omdat we zelf grote filmfans zijn, willen we onze mede-fans zo hard mogelijk helpen. Daar ligt onze prioriteit.”

Yanover vindt het onnozel dat studio’s van Rotten Tomatoes een zondebok willen maken: “Er is zeker een bepaalde correlatie met hoe films het doen aan de box-office – critici zijn belangrijk – maar ik denk niet dat Rotten Tomatoes in zijn eentje een film kan maken of kraken,” zegt hij. “Iedereen die het tegendeel beweert kiest lukraak voorbeelden om zijn bewering te ondersteunen.”

Hij geeft het voorbeeld van afgelopen zomer. Wonder Woman deed het goed met 410 miljoen dollar aan opbrengst. De film werd daarbij ongetwijfeld geholpen door een sterke Tomatometer-score. Net als Dunkirk, Spider-man: Homecoming en Guardians of the Galaxy Vol. 2. Maar er waren ook films die een veel slechtere score haalden (The Hitman’s Bodyguard, The Emoji Movie) en toch een weg naar het publiek vonden.

Sommig cineasten vinden dat Rotten Tomatoes te los is in de beoordeling van recensenten. De site werkt wereldwijd met ongeveer 3.000 critici samen, en daar zijn ook bloggers en YouTube-gebruikers bij. Is het wel een goed idee om hen op gelijke hoogte te plaatsen met critici van pakweg The L.A. Times of The New Yorker?

Maar Yanover weerlegt de klachten en verwijst naar de voorwaarden die Rotten Tomatoes stelt aan potentiële critici. Zo moeten ze minstens 100 reviews hebben gepubliceerd in twee jaar tijd en in een publicatie die door de site wordt goedgekeurd. Hij wijst er ook op dat traditionele media vaak gedomineerd worden door blanke mannen en dat Rotten Tomatoes ook oog wil hebben voor vrouwelijke critici en filmrecensenten uit minderheden.

Bron: New York Times