Roland Verhavert is op 26 juli jl. gestorven. De Belgische filmlegende presenteerde tijdens zijn 87 levensjaren het filmprogramma Première, gaf les aan het RITS en regisseerde en produceerde tal van kortfilms, documentaires en langspelers. Een greep uit het werk van ‘de peetvader van de Belgische cinema’.

Titel Meeuwen sterven in de haven
Jaar 1955

Toenmalig filmcriticus Roland Verhavert sloeg de handen in elkaar met amateurfilmer Rik Kuypers en auteur Ivo Michiels en deed de plaatselijke filmindustrie op zijn grondvesten daveren. Een jazzy score, een koortsige Julien Schoenaerts en een onherkenbaar Antwerpen vormden de hoofdingrediënten van deze Vlaamse film geschoeid op internationale leest.

Titel Het afscheid
Jaar 1966

Tussen Verhavert en Ivo Michiels leek het te klikken, want de regisseur baseerde zijn tweede langspeler op een roman van de gevierde auteur. Julien Schoenaert en Senne Rouffaer speelden twee zeelui die wachten tot hun schip opnieuw kan vertrekken. Goed voor prijzen in Antwerpen, Cork en Venetië.

Titel Rolande met de bles
Jaar 1973

Verhavert had duidelijk iets met literatuur. Ook zijn derde langspeler baseerde hij op een boek. Ditmaal één van Herman Teirlinck. Jan Decleir kroop in de huid van een gegoede WOI-veteraan die verscheurd is tussen zijn Belgische landelijke roots en het leven in het mondaine Parijs dat verpersoonlijk wordt door de sexy dame uit de titel.

Titel De loteling
Jaar 1974

https://www.youtube.com/watch?v=eFA-snHAmb0
Andermaal een literatuurverfilming. Verhavert werkte opnieuw samen met Jan Decleir aan deze bewerkingen van de klassieker van Hendrik Conscience. De Antwerpse acteerlegende vertolkte een arme boerenzoon die in het leger geloot wordt, blind wordt, maar de liefde van zijn vriendin Trien niet verliest.

Titel Pallieter
Jaar 1976

Samen met de als scenarist fungerende Hugo Claus waagde Verhavert zich vervolgens aan een adaptatie van de populaire roman van Felix Timmermans. Eddy Brugman nam het titelpersonage voor zijn rekening, een kerel die na een zware ziekte het juk van de maatschappij van zich afwerpt en de ultieme flierefluiter wordt.

Titel Brugge, die stille
Jaar 1981

In deze bewerking van het boek Bruges-la-morte stak Verhavert een Hitchcockiaans gegeven in een historische jasje. De stad uit de titel trad op als het droomachtige decor van een Vertigo-achtige geschiedenis over een man die rouwt om de dood van zijn echtgenote. Maar dan ontmoet hij een dame die als twee druppels water op haar lijkt.

Titel Boerenpsalm
Jaar 1989

Ook Verhaverts laatste bioscooponderneming was een bewerking van een literatuurklassieker van eigen bodem. Hij  vertaalde het werk van Felix Timmermans naar het witte doek met Ronny Waterschoot als Wortel, een landbouwer die voor het ongeluk geboren lijkt. De laatste Vlaamse plattelandsfilm?

@Waanzinema