03.09.2019
Robert Pattinson aasde zelf op rol, vroeg Nolan voor advies en meer Batman-weetjes
Voor de casting officieel werd aangekondigd, lekte uit dat Robert Pattinson de hoofdrol in Matt Reeves’ The Batman zou vertolken. De acteur had op dat moment nog geen auditie gedaan en was razend. “Iedereen in mijn omgeving was overstuur,” zegt hij. “Ik dacht dat daarmee mijn kans verkeken was.”
Pattinson had zijn oog op de Dark Knight laten vallen omdat hij gehoord had dat Reeves’ script rond een jongere Bruce Wayne draaide. “Het klinkt absurd,” zegt Pattinson,” maar ik had een idee voor de film en probeerde Matt tevergeefs te contacteren.”
Uiteindelijk mocht Pattinson toch auditie doen en hij oefende tijdens zijn trip naar Cannes om er The Lighthouse te promoten. Meteen daarna vloog hij naar Los Angeles om het Batman-pak te passen.
“Dat is misschien wel het mafste dat ik ooit heb gedaan voor een film,” zegt de acteur. “Toen ik het kostuum aanhad, leek het alsof ik veranderde. Ik voelde mij meteen heel sterk en dat is best gek, want er zijn vijf mensen nodig om je in het pak te heisen en je kont in de broekspijpen te proppen.”
Pattinsons casting werd officieel aangekondigd op zijn eerste draaidag van Tenet, de nieuwe film van Christopher Nolan. Hij regisseerde de Dark Knight-trilogie en Pattinson vroeg hem hoe hij meer kon bewegen in het pak.
Over de negatieve reacties op zijn casting blijft Pattinson heel nuchter. “Eerlijk gezegd had ik het veel erger verwacht,” zegt hij. “Het is veel leuke als je de underdog bent en niemand iets van je verwacht.”
Pattinson onthult dat hij rond de tijd van Guardians of the Galaxy samenzat met Marvel, maar hij eigenlijk enkel geïnteresseerd is in superhelden zoals Batman. “Het is een interessante rol,” zegt hij, “volgens mij omdat hij geen superkrachten heeft.”
Tot slot lijkt Pattinson per ongeluk naar een connectie tussen The Batman en Todd Phillips’ Joker te hinten. Wat hij precies gezegd heeft, is echter onduidelijk. “Dat had ik niet mogen zeggen,” zegt hij. “Ik heb meer ervaring met arthousefilms waar je na drie kijkbeurten nog altijd niks van begrijpt.”
