De Franse cineast Luc Besson probeert als enige Europeaan de Amerikanen op hun eigen terrein te verslaan. Met de sciencefictionfilm Valerian and the City of a Thousand Planets, de duurste Europese film aller tijden, gaat hij de strijd aan tegen de Amerikaanse titanen. Helaas is Besson een koppige Icarus die zijn zwakheden maar niet onder ogen wil zien.

Besson was als kind verzot op de strip Valérian et Laureline van Pierre Christin et Jean-Claude Mézières. Vele jaren later, toen Mézières meewerkte aan de look van Bessons The Fifth Element, stelde de illustrator voor om een film te maken gebaseerd op zijn strip. Maar intussen had George Lucas er al flink wat ingrediënten uit gejat voor zijn Star Wars-saga en Besson besefte dat hij  baanbrekende – lees: peperdure – effecten zou nodig hebben om Valérian naar het witte doek te vertalen. Pas toen James Cameron Avatar maakte, wist de Fransman dat de tijd rijp was om voor Valerian.

En jawel, Besson wil op visueel vlak overdonderen. Hij slaagt daar ook in, maar niet erg lang. Na een half uurtje raak je de spectaculaire look gewoon, maar dan moet je wel nog twee uur mee. En dat is zonder goed gestructureerd verhaal, boeiende personages en interessante invalshoek geen gemakkelijke opdracht.

Het is al jaren duidelijk dat Besson moet stoppen met zijn eigen scenario’s te schrijven. Hij mag dan veel poen verdiend hebben met films als Taken en Lucy, zijn scripts zijn monumentaal oppervlakkig, simplistisch, clichématig en volgepropt met banale dialogen. Zijn enige films die min of meer overeind zijn gebleven, zijn niet toevallig die met een originele invalshoek en geen of weinig dialogen (Le Dernier Combat, Le Grand Bleu, Léon).

Besson dacht misschien dat Valerian qua concept als een nieuwigheid ging overkomen. Maar daarvoor ruikt de film ruikt te hard naar Star Wars, Star Trek en John Carter, en blijft het verhaal amper hangen. Agenten Valerian (Dane DeHaan) en Laureline (Cara Delevingne) moeten ergens in de 28^e eeuw een besmet gebied in de ruimtestad Alpha onderzoeken. Maar eerst krijgen ze nog de opdracht om een geheimzinnige beestje dat energetische parels produceert op te sporen. Veel maakt het allemaal niet uit, want na een uurtje kan het je het niet meer schelen what comes next.

Het helpt ook niet dat de totaal miscaste DeHaan de flauwste screwball comedy-scènes in jaren moet spelen met Delevingne, Clive Owen er voor spek en bonen bijloopt, Rihanna een potsierlijke en compleet overbodige Cabaret-parodie brengt, sommige aliens je doen hopen op een gastoptreden van Jar Jar Binks en een potentieel denderende derde act opgeofferd wordt voor een betuttelend moraallesje.

Je kan dus niet anders dan besluiten dat Besson het script op twee weken heeft geschreven. Als de film de grootste flop van het jaar wordt, dan is het wel daarom. Of zoals Kubrick ooit zei: “Het probleem is niet dat Icarus naar de zon wilde, wel dat hij slechte vleugels had.”

>>Klap

Dane DeHaan en Cara Delevingne moeten een multiculturele ruimtestad van de ondergang redden in dit sciencefictionspektakel van Luc Besson dat Star Wars, Star Trek en John Carter door de mixer haalt.

Regie Luc Besson
Cast Dane DeHaan, Cara Delevigne, Clive Owen
Speelduur 2u17
Vanaf 26 juli in de bioscoop