Suicide Squad van David Ayer bracht een fortuin op, maar kon allesbehalve boeien. Erger nog: het beperkte aandeel zwarte humor was van het flauwe en slecht getimede soort en de onverkwikkelijke verheerlijking van sadistisch geweld liet een vieze smaak achter in de mond.

Toen deze reboot/sequel/whatever werd aangekondigd, sprongen dus vermoedelijk alleen echt onvoorwaardelijke fans een gat in de lucht. Er was echter een lichtpuntje: James Gunn stond aan het roer. De kapitein van de Guardian of the Galaxy-films had bewezen dat hij goed overweg kon met absurde zwarte humor en Warner en DC Films gaven de scenarist-regisseur carte blanche om zich helemaal te laten gaan. Ideaal, want prettig gestoorde waanzin was klaarblijkelijk de enige manier om dit antiheldenconcept verteerbaar te maken.

Om de kijker zo snel mogelijk vast te grijpen, begint de film met een mission: impossible. De Suicide Squad, de bende DC-superschurken die levensgevaarlijke opdrachten moeten uitvoeren om strafvermindering te krijgen, zit meteen in de problemen. Ze krijgen immers ongemeen veel tegenstand wanneer ze het eiland Corto Malteze – Gunn kent zijn klassiekers – binnenvallen om een oud nazilaboratorium te vernietigen. Wat er na die inval gebeurt, is mogelijk nog krankzinniger én geestiger dan wat je tegen dan al gezien hebt. 

Lloyd Kaufmans cameo moet je een aanwijzing geven welke richting Gunn is opgegaan. Hij zette zijn eerste stapjes in het filmvak namelijk bij Troma, Kaufmans onafhankelijke productiemaatschappij die uitblinkt in spotgoedkope horrorfilms waarin het splattergenre en de brede zwarte komedie verzoend worden. Met The Suicide Squad is Gunn teruggekeerd naar die roots. Als er in deze doldwaze film mensen worden opgegeten, uit elkaar worden gerukt of gewoonweg exploderen, dan gebeurt dat met het ondeugende enthousiasme dat de Troma-films van weleer zo populair maakten bij de toenmalige jeugd.  

Gunn neemt niets, maar dan ook niets ernstig. Zo is een van de superschurken een mens/haai-hybride met een wel heel beperkte woordenschat – én de stem van Sylvester Stallone – die met een zwaar probleem kampt: hoe maak je vrienden wanneer je elk levend wezen beschouwt als ‘nom nom? En wat te denken van de door zijn moeder geobsedeerde pessimist die dodelijke stippen katapulteert? Alles kan dus. Een superschurk met zwevende armen die hij vanop afstand beweegt? Ja, hoor! En helemaal waanzinnig wordt het wanneer Gunn zijn variant op het gigantische marshmallowmonster uit Ghostbusters opvoert.

Stilistisch staat ook alles in het teken van de absurditeit en de camp, waardoor je des te harder voelt dat er een regisseur aan het roer stond die met niets of niemand rekening moest houden. Dat is maar goed ook, want The Suicide Squad geeft net zoals Thor: Ragnarok het genre een welkome stroomstoot.

>>Klap

Guardians of the Galaxy-maestro James Gunn tekent voor een knettergekke campcocktail van The Dirty Dozen, Ghostbusters en The Toxic Avenger. Hilarische waanzin waarin een stelletje DC-superschurken een oud nazilaboratorium moeten opblazen. Een genresubversie à la Thor: Ragnarok.

Regie James Gunn
Cast Idris Elba, Margot Robbie, Joel Kinnaman
Speelduur 2u12      
Vanaf 28 juli in de bioscoop