Ik ben waarschijnlijk een van de weinigen die The Mummy waarin Tom Cruise en Russell Crowe het Universal Monsters Universe aka het Dark Universe in gang moesten trappen nog niet zo slecht vond. De An American Werewolf in London-achtige combinatie tussen humor en horror kon ik best smaken en eigenlijk was ik wel benieuwd naar de monsterachtige toekomst van het personage dat Cruise speelde en de reeds geplande reboot/remakes van Bride of Frankenstein met Javier Bardem en Angelina Jolie en The Invisible Man met Johnny Depp.

Maar goed, die franchise crashte compleet nog voordat ze goed en wel op de rails stond, dus moest Universal op zoek naar een nieuwe manier om hun iconische monsters aan een nieuwe generatie bioscoopgangers te verpatsen. Op dit moment lijkt het alsof er niet echt een plan is: naast de combofilm Dark Army staat er een Dracula-spin-off rond het bloedzuigerslaafje Renfield in de steigers, maar eerst is er deze bloedserieuze versie van The Invisible Man. En als ik bloedserieus schrijf, dan bedoel ik ‘Why so serious?’-bloedserieus.

Natuurlijk valt het te begrijpen dat scenarist-regisseur Leigh Whanell het over een compleet andere boeg gooide dan The Mummy en een verhaal over een vrouw (Elisabeth Moss) die zelfs na de zelfmoord van haar gestoorde ex door hem geterroriseerd lijkt te worden, past perfect in dit post-#MeToo-tijdperk. Bovendien zijn er maar weinig actrices die ‘geterroriseerd’ zo goed kunnen spelen als Moss en is de openingsscène – waarin er nog geen sprake is van een onzichtbaar gevaar – een knap staaltje Hitchcockiaanse suspense.

Wat zit ik dan te morren? Wel, het hele ‘onzichtbaar’-concept blijft inherent komisch. De eerste filmversie uit 1933, een losse bewerking van H.G. Wells’ gelijknamige boek, was bijna even grappig als griezelig. En in deze nieuwste bioscoopincarnatie zit een uitgesponnen scène waarin Moss’ personage het een en ander meemaakt in een keuken: een pan schiet ‘zomaar’ in de fik en een mes begint mysterieus rond te zweven. Het is ongelofelijk moeilijk om op dat soort momenten niet in lachen uit te barsten en toch is het duidelijk Whanells bedoeling dat hij je louter en alleen de stuipen op het lijf wil jagen.

Dus nog één keer voor de achterste rij: ‘Why so fucking serious?’

>>Klap

Scenarist-regisseur Leigh Whannell (Upgrade) geeft de H.G. Wells-klassieker een post-#MeToo-update en cast Elisabeth Moss (Mad Men) als een vrouw die zelfs na de schijnbare zelfmoord van haar gestoorde ex door hem geterroriseerd lijkt te worden. Een Universal Monsters-film voor de Get Out-generatie.

Regie Leigh Whannell
Cast Elisabeth Moss, Oliver Jackson-Cohen, Harriet Dyer
Speelduur 2u04
Vanaf 4 maart in de bioscoop