Een succesvolle bestseller verfilmen is niet evident. In een boek kan je een absurd verhaal verhullen door een meesterlijk plot. In de verfilming moet je dat plot helemaal veranderen of vertalen om het geheel geloofwaardig te houden. Blijf je te dicht bij het boek, dan worden in de verfilming de lichtjes problematische aspecten van de literaire basis vaak uitvergroot. En dat is nu juist wat loos is met The Girl on the Train, de verfilming door regisseur Tate Taylor (The Help) van Paula Hawkins’ succesroman.

Eerst het goede nieuws. Emily Blunt is zeer geloofwaardig en allesbehalve glamoureus als Rachel Watson, de gescheiden alcoholiste die dagelijks een boemel neemt en vanuit het treinraam een vrouw op de eerste etage van een middenklassenwoning observeert. Ze beeldt zich in dat die vrouw nog alles heeft wat zij niet meer heeft: een man die van haar houdt en een toekomst. En dan verdwijnt die vrouw plots. Blunt weet de paranoia en wanhoop van haar personage subtiel gestalte te geven zonder hysterisch te doen en zonder het klassieke dronkemansnummertje op te voeren.

Over wat er verder met Rachel en de vrouw die ze begluurt gebeurt, kunnen we maar beter zwijgen. De ontwikkeling van de plot is immers naast Blunt de grootste troef van de film. Ze verloopt op een manier die je hitchcockiaans zou kunnen noemen. De aanhef verwijst naar Rear Window, de onbetrouwbare protagonist naar Stage Fright en verdwijning van de vrouw naar, eh, The Lady Vanishes. Rachels drankprobleem en blackouts doen denken aan de hoogtevrees van James Stewart in Vertigo en de verdrongen herinneringen lijken dan weer uit Spellbound te komen.

De master of suspense zou het script van Erin Cressida Wilson (Secretary) echter waarschijnlijk in de prullenmand hebben gegooid. Het overhevelen van de actie van Londen naar een New York voelt geforceerd aan, maar is nog enigszins aanvaardbaar. Het eerste half uur is vrij boeiend – als je het boek niet gelezen hebt – maar dan begint alles mis te lopen. Aanvankelijk krijg je verschillende points of view, zoals in het boek, maar daar wordt op den duur niets meer mee gedaan. Wat in de eerste act een intrigerende thriller leek, evolueert in de tweede act naar een melodrama en in de finale sequens van de derde act naar een zowel conventionele als groteske thrillerkomedie, met een climax die gegarandeerd een bulderlach zal opleveren. Die climax zat ook in het boek, maar als lezer accepteer je die nog. Het lijkt wel of Taylor en Wilson ongewild de verandering van toon van het verwante, maar superieure Gone Girl van David Fincher wilden overdoen.

Deze halfbakken verfilming is vooral een spijtige zaak voor de drie actrices, Emily Blunt, Rebecca Ferguson en Haley Bennett, die alle drie het beste van zichzelf geven, maar de film niet kunnen redden van de middelmaat. Maar laat dat geen argument zijn om deze prent links te laten. Hij blijft zeker nog amusant genoeg, zoals een mindere Adrian Lyne- of David Koepp-thriller. Wie echter ten volle van het verhaal wil genieten, kan maar beter het boek lezen. Of wachten tot Brian De Palma losgelaten wordt op de remake.

>>Klap

Hitchcock is nooit veraf in deze Amerikaanse bioscoopbewerking van Paula Hawkins’ bestseller. Een psychologische thriller in de lijn van Gone Girl en Rear Window waarin een aan alcohol verslaafde vrouw de verdwijning van een buurvrouw tracht te ontrafelen.

Regie Tate Taylor
Cast Emily Blunt, Justin Theroux, Rebecca Ferguson
Speelduur 1u 52
Vanaf 2 november in de bioscoop