Reikt je geheugen verder dan vijftien jaar terug? Dan herinner je je misschien nog de tijd dat Hongkong het epicentrum van de hippe actiecinema was. John Woo was de grote meneer en in zijn kielzog kregen talloze anderen een kans om hun talenten internationaal te demonstreren. Die dagen liggen intussen ver achter ons en de films die Hongkong produceert, raken nog maar zelden buiten de eigen landsgrenzen – gespecialiseerde festivals even buiten beschouwing gelaten.

Ondertussen heeft ander Aziatisch land de fakkel overgenomen: Zuid-Korea. Het land laat al van zich spreken sinds Park Chan-wooks Oldboy uit 2004, maar in tegenstelling tot hun collega’s 2000 kilometer naar het zuiden blijven de Koreaanse regisseurs wereldwijd scoren. Bong Joon Ho is er nu de ongekroonde keizer en anderen profiteren gretig van die aandacht.

Lee Jung-hoo kan daarover meepraten. The Beast is zijn eerste langspeelfilm en die wordt meteen internationaal uitgebracht. Begrijp me niet verkeerd, de film staat onmiskenbaar op eigen benen, maar ik denk niet dat zo’n complex verhaal een kans buiten eigen land had gekregen zonder de huidige Korea-hype.

The Beast mengt om te beginnen twee plotlijnen en evenveel genres door elkaar. Aan de ene kant is het een politiethriller over de jacht op een sadistische seriemoordenaar die zijn slachtoffers in stukken snijdt nadat hij ze gemarteld heeft en hun pijn op cassette heeft vastgelegd. Tegelijk volgen we het groeiende conflict tussen twee politiekapiteins aan het hoofd van concurrerende equipes, die los van elkaar te horen krijgen dat ze tot commissaris gepromoveerd zullen worden als ze de moordenaar kunnen klissen.

Lee verdient een pluim omdat hij beide verhaallijnen in het gareel houdt. Meer nog: de twee gezichten van de film versterken elkaar en zorgen ervoor dat The Beast niet onmiddellijk aan andere thrillers over seriemoordenaars doet denken – op zich al een prestatie. Dat je als kijker toch alle zeilen moet bijzetten om de plot te volgen, heeft strikt genomen niks met Lee te maken, maar met het feit dat de namen van alle personages zo sterk op elkaar lijken dat je binnen de kortste keren in de war bent. Je laat alles dus best gewoon over je heen spoelen, de grote lijnen snap je wel.

Ook fijn om te weten: Lee haalde het uitgangspunt voor zijn film bij een Franse thriller uit 2004: 36 Quai des Orfèvresvan Olivier Marchal. Alleen zaten Gérard Depardieu en Daniel Auteuil toen achter een bende overvallers aan.

>>Klap

Terwijl ze geacht worden om de jacht in te zetten op een sadistische seriemoordenaar steken twee politiekapiteins vooral elkaar stokken in de wielen. Zuid-Koreaanse thriller die het midden houdt tussen Infernal Affairs en Seven.

Regie Jung-Ho Lee
Cast Lee Sung-min, Yoo Jae-myung, Ahn Seong-Bong
Speelduur 2u10
Beschikbaar vanaf 21 april