Politieke satire is niet bepaald populair bij Belgische regisseurs. Het is dan ook een zeer moeilijk genre dat van de makers een flinke dosis lef vraagt. Peter Brosens en Jessica Woodworth waagden zich er toch aan in 2016 met King of the Belgians en daar hebben ze nu een vervolg aan gebreid dat eigenlijk geen vervolg is. The Barefoot Emperor heeft alles van een standalone movie, maar dan met een deel van de cast van zijn voorganger.

Het idee van de film is even maf als fascinerend. De Belgische koning Nicolas (Peter Van den Begin) strandt na een ‘aanslag’ op zijn leven in een kuuroord op een eiland aan de Kroatische westkust, dat vroeger dienstdeed als zomerverblijf van de excentrieke Joegoslavische dictator Tito. Op het eiland plant een extreemrechtse groepering die profiteert van het uiteenvallen van Europa een staatsgreep. Ze willen voor de instelling van hun Vierte Reich een Europese keizer die ze kunnen manipuleren. Je kunt al raden wie dat moet worden.

Brosens en Woodworth hadden met hun bijzondere locatie en interessant idee – de nobody van de Europese koningshuizen die de handpop wordt van fascisten – een enorm leuk concept in handen, waarbij ze konden plukken uit satire, docudrama, mockumentary en metacinema. Met andere woorden: hun film had een van de geestigste en meest bijtende Belgische komedies aller tijden kunnen worden. Helaas is The Barefoot Emperor te braaf en te arty. Het pleit voor het filmende echtpaar dat ze het zichzelf en de kijker niet gemakkelijk hebben gemaakt, maar ze laten veel kansen liggen, zeker op humoristisch vlak.

In plaats van te kiezen voor brede komedie met de snelheid van Billy Wilders One, Two, Three, bewandelen ze het pad van de minimalistische komedies uit Scandinavië. Dat had kunnen werken, maar de film bevat veel scènes waarin gewoon niets gebeurt of die veel te uitgesponnen zijn. Indien je alle ballast zou wegsnijden, zou je waarschijnlijk een film van zo’n vijftig minuten overhouden – en dan zijn nog niet alle grappen even geslaagd, simpelweg door een gebrek aan komische timing.

Maar humor was mogelijk niet de hoofdbekommernis van de makers. Ze gingen voor een zeer specifieke rustige toon die het publiek aanzet tot reflectie. In het eerste uur wil dat best lukken, maar tijdens de laatste act gaat die opzet de mist in. De climax waar naartoe wordt gewerkt, is te flauw, dramatisch te zwak en niet provocerend genoeg om écht te beklijven.

Cineasten mogen uiteraard hun verhalen vertellen op de manier die zij het meest passend vinden, maar het is de vraag of zachtaardige cineasten zoals Brosens en Woodworth, die in het verleden hun niche hadden gevonden in poëtische docudrama’s zoals Khadak en Altiplano, de lichtjes boosaardige ingesteldheid van een Frank Zappa, een Stanley Kubrick, een Ricky Gervais of een Matt Stone hebben om een bijtende satire te maken.

The Barefoot Emperor had het potentieel om een artistieke hit te worden, maar wat we krijgen is een halfbakken satire die nooit bijt of boos maakt en die in de laatste scènes uitdooft als een natte voetzoeker. 

>>Klap

Het filmende echtpaar Peter Brosens en Jessica Woodworth breien een op zichzelf staand vervolg aan hun satire King of the Belgians. Ditmaal strandt de Belgische koning Nicolas (Peter Van den Begin) in het voormalige zomerverblijf van Tito en dreigt daar de speelbal te worden van een groepje neofascisten. Tussen The Road to Welville, The Square en Kitchen Stories.

Regie Peter Brosens en Jessica Woodworth
Cast Peter Van den Begin, Geraldine Chaplin, Udo Kier
Speelduur 1u38
Vanaf 4 maart in de bioscoop