Dario Argento’s Suspiria uit 1977 heeft zijn reputatie vooral te danken aan de in het oog springende Technicolor-fotografie en het nachtmerrie-achtige sfeertje. Als verteller maakte Argento – een Italiaanse Hitchcock du pauvre – echter een belabberde indruk. Het was dan ook een opluchting dat Luca Guadagnino (A Bigger Splash, Call Me By Your Name) de cultklassieker ging remaken. Het eindresultaat is een veel betere film, die weliswaar gebukt gaat onder enorme ambities.

Scenarist David Kajganich heeft alleen het begin van Argento’s script behouden en gaat er zelfs een beetje vanuit dat je het verhaal kent. Susie Bannion (Dakota Johnson), een Amerikaanse twintiger uit een strikt religieuze streek in Ohio, arriveert in de Helena Markos Dance Academy in West-Berlijn, die onder leiding staat van Madame Blanc (Tilda Swinton). Wanneer blijkt dat Susie over een uitzonderlijk danstalent beschikt, wordt ze met open armen ontvangen. Een onrustwekkende verdwijning en een bizar ritueel wijzen er echter op dat ze in een wespennest is beland.

Deze update komt thematisch ontzettend ambitieus uit de hoek. Waar Argento amper iets zinnigs te vertellen had, verbindt Guadagnino de sfeer van het verdeelde Berlijn in 1977, de jongerenopstand in de repressieve Duitse Bondsrepubliek, de blijvende trauma’s van de Holocaust en de mannelijke dominantie doorheen de eeuwen. Bij momenten voelt de film aan als familie van Possession, Andrzej Zulawski’s meesterwerk uit 1981 waarin feminisme, moederschap, politiek, repressie en trauma tot één angstaanjagende brij worden vermengd.

Het nadeel van Guadagnino’s duizelingwekkende ambities is dat de film uit zijn voegen barst. Om alles verteld te krijgen heeft de cineast meer dan 150 minuten nodig en springt hij van het ene vertelperspectief naar het andere. En dan nog zijn de nevenpersonages amper uitgewerkt en lijkt het alsof er een speelduur van drie uur of meer nodig was geweest om alles helemaal uit doeken te kunnen doen. Het gevoel bekruipt je dan ook dat de regisseur narratieve en andere regels heeft opgeofferd om zijn thematische boodschappen te kunnen behouden.

Het knapste element van deze versie is het fantastische camerawerk van Sayombhu Mukdeeprom, de vaste director of photography van de Thaise Gouden Palm-winnaar Apichatpong Weerasethakul, die ook al Call Me By Your Name filmde. Mukdeepron brengt quasi het tegenovergestelde van wat zijn Italiaanse collega Luciano Tovoli in Argento’s versie deed. Hij gaat primaire kleuren uit de weg en kiest voor een grauwe look, die herinneringen oproept aan het camerawerk van een Bruno Nuytten of een Michael Ballhaus.

De Suspiria-update is dus niet het meesterwerk geworden dat hij had kunnen zijn, maar het doet deugd om te zien dat er nog regisseurs zijn die het horrorgenre naar een hoger niveau proberen te tillen. Je kan niet anders dan Guadagnino de hemel inprijzen omdat hij alle registers heeft opengetrokken en een intelligente, gelaagde en originele huiverfilm heeft gemaakt. Misschien moet bij zich eens aan een nieuwe versie van Tod Brownings Dracula wagen.

>>Klap

Call Me By Your Name-regisseur Luca Guadagnino’s ambitieuze remake van Dario Argento’s Suspiria uit 1977 vertelt hoe een jonge Amerikaanse opgenomen wordt in een dansschool die als dekmantel fungeert voor een heksengemeenschap. Dakota Johnson en Tilda Swinton voeren de cast aan van dit aan Possession verwante huiverdrama.

Regie Luca Guadagnino
Cast Dakota Johnson, Tilda Swinton, Jessica Harper
Speelduur 2u32
Vanaf 14 november in de bioscoop