Als de studiobonzen van Paramount zich verslikten in hun frappucino’s tijdens het bekijken van Annihilation – en hem dan maar holderdebolder aan Netflix verpatsten – is de kans groot dat ze na een screening van Stalker gillend uit het raam waren gesprongen. In vergelijking met de scifiklassieker uit 1979 lijkt Alex Garlands genregenoot even hapklaar als een potje babyvoeding.

De Russische meester-cineast Andrei Tarkovsky stuurt zijn personages ook naar een mysterieus gebied dat aangetast werd door aliens, maar doet dat zonder spektakel en actie. De titelfiguur gidst een wetenschapper en een schrijver op hun tocht naar een mythische plek in de Zone waar wensen in vervulling zouden gaan. And that’s about it.

Stalker is anno 2018 geen makkelijke zit: in de 2 uur en 42 minuten durende speeltijd wordt er vooral gepraat en gewandeld. Toch blijft deze parel verplichte cinemakost. Gevorderde cinefielen kunnen hun hart ophalen aan de feilloze digitale restauratie, die onder meer het visuele verschil tussen de gewone wereld en de Zone in de verf zet. Andere kijkers kunnen kennismaken met of herinnerd worden aan een soort cinema dat je nog maar zelden tegenkomt: eentje die meer inwerkt op de hersenen dan op het hart en de term ‘uitdagend’ naar een duizelingwekkend niveau tilt.

Eén ding staat vast: een trip met Stalker zal je niet snel vergeten!

Regie Andrei Tarkovsky
Cast Aleksandr Kaydanovskiy, Alisa Freyndlikh, Anatoliy Solonitsyn, Nikolay Grinko
Speelduur 2u42
Vanaf 1 augustus in de bioscoop