Het is in China niet evident om films te maken die de geschiedenis, de politieke evolutie en de enorme veranderingen van het land kritisch onder de loep nemen. Gerenommeerde Chinese cineasten zoals Jia Zhangke (Ash Is Purest White), Diao Yinan (Black Coal, Thin Ice) en Zhang Yimou (One Second) worden alsmaar handiger in de evenwichtsoefening die de overheid hen oplegt. Maat als een van hen het spel briljant heeft gespeeld, dan is het wel Wang Xiaoshuai. Zijn in Berlijn bekroonde So Long, My Son is een maatschappijkritisch epos dat op slimme wijze de zandbanken van de censuur wist te omzeilen.

Met de hulp van een zeer complexe flashbackstructuur en niets dan briljante vertolkingen volgt dit drie uur durende melodrama veertig jaar in het leven van een Chinees koppel. De film begint met een ingrijpende tragedie: Haohao, de zoon Lio en Wang, verdrinkt. We maken een sprong van enkele jaren. Lio en Wang leven nu aan een haven met een geadopteerde zoon, Xing. De onhandelbare jongen is echtere een doorn in het oog van zijn ouders. Min of meer parallel schetst Wang Xiaoshuai de vreemde relatie tussen het koppel en een bevriend echtpaar. Vreemd omdat de vrouw van dat echtpaar een rabiate communiste is, die cruciaal blijkt te zijn in het levenslange lijden van Lio en Wang.

Halverwege de film merk je dat de eenkindpolitiek en de afrekeningen tijdens de Culturele Revolutie de lijm van het verhaal vormen. Wang Xiaoshuai vermijdt echter een simplistische benadering en een opdeling in goed en slecht, maar is wel kritisch voor het toenmalige systeem dat weinig rekening hield met de noden en de pijn van het individu. Maatschappijkritiek is echter niet de essentie van So Long, My Son. Wang Xiaoshuai wil in de eerste plaats tonen hoe gewone Chinezen in een snel veranderend land in het reine komen met een tragedie die hun leven vormgaf. Door de mix van nationale en individuele geschiedenis is er een verwantschap met andere familiekronieken zoals Novencento, La Meglio Gioventù en The Magnificent Ambersons.

Ik kan niet genoeg benadrukken hoe uniek de kijkervaring is die Wang Xiaoshuai ons biedt. Niet alleen word je opgeslorpt door een geweldig verhaal en ondergedompeld in de Chinese geschiedenis, je ervaart ook een enorme emotionele catharsis tijdens het laatste kwartier. Alleen al om dat grootse cinemamoment te ervaren, zou je So Long, My Son moeten zien. Maar ook omdat deze parel misschien wel de beste film van het jaar is.

>>Klap

De Chinese cineast Wang Xiaoshuai bekritiseert in dit drie uur durend melodrama over een koppel dat hun enige zoon verliest de eenkindpolitiek onder Mao en Deng. Een Chinese Novecento die op de Berlinale de Zilveren Beren voor de beste vertolkingen in de wacht sleepten.

Regie Wang Xiaoshuai
Cast Wang Jingchun, Yong Mei, Wang Yuan
Speelduur 3u00
Vanaf 24 juli in de bioscoop