In de ondergewaardeerde Spike Lee-parel 25th Hour zit een moment waarop het hoofdpersonage – een veroordeelde drugsdealer – tijdens zijn laatste dag op vrije voeten voor een lange gevangenisstraf fantaseert over hoe zijn leven er helemaal anders had kunnen uitzien. In die droomachtige sequentie zie je hoe hij op het goede pad blijft en daardoor een veel rustiger en gelukkiger bestaan leidt.

In vele opzichten is Queen & Slim daar de nachtmerrieversie van. Een Afro-Amerikaanse jongedame en -man (Jodie Turner-Smith en Daniel Kaluuya) zijn op een eerder ongemakkelijke Tinder-date. Eén ding is duidelijk: dit zijn allesbehalve criminelen. Daar komt echter verandering wanneer een confrontatie met een agressieve flik hen tot cop killers maakt en de beginnende advocate en de godsvruchtige goedzak op de vlucht slaan.

Queen & Slim is een bijzonder gelaagde film. Er zijn oppervlakkige gelijkenissen met andere on the run from the law movies zoals Bonnie and Clyde en Thelma & Louise. Maar hij gaat ook over de kracht van mythevorming – de hoofdpersonages groeien tot hun eigen verbazing uit tot helden van de zwarte gemeenschap. En thema’s als police brutality en de constante dreiging waaronder Afro-Amerikanen gebukt gaan, worden aangekaart zonder dat het drammerig wordt.

Dat laatste heeft te maken met de unieke toon van de film, die ergens tussen proza en poëzie zweeft. Af en toe krijgt de videoclipachtergrond van de debuterend cineaste Melina Matsoukas (die in het verleden onder meer met Rihanna en Beyoncé samenwerkte) immers de overhand, waardoor het bijtende scenario van Master of None-actrice Lena Waithe vleugels krijgt en de film over de allure beschikt van een protestsong die even catchy als opruiend is.

Best toepasselijk dus dat niemand minder dan Lauryn Hill na jaren van radiostilte bereid bevonden werd om een bijdrage te leveren aan de soundtrack.

>>Klap