Acteur Mark Wahlberg en regisseur Peter Berg kunnen het blijkbaar zeer goed met elkaar vinden. Met Patriots Day tekenen ze immers voor een derde samenwerking, die net zoals Lone Survivor en Deepwater Horizon een reconstructie van een waargebeurd incident betreft. Alleen zullen heel wat mensen zich de aanslag tijdens de marathon in Boston veel beter herinneren dan het lot van een groep Amerikaanse soldaten die in Afghanistan belandden of de enorme ramp met het BP-boorplatform. De media volgde de nasleep van de aanslag immers op de voet. Vandaar dat Berg enigszins verplicht is om vrij dicht bij de werkelijkheid te blijven. En maar goed ook, want Patriots Day werd de beste film van wat je de Berg-Wahlberg-trilogie zou kunnen noemen.

Berg permitteerde zich één belangrijke verbuiging van de werkelijkheid en dat is het personage dat Wahlberg vertolkt. Politieman Tommy Saunders bestaat immers niet, maar is een composiet van verschillende bestaande mensen die betrokken waren bij de terroristenjacht. Dat doen scenaristen nu eenmaal als ze een verhaal dramatisch strakker willen maken. Alleen begint het na een tijdje wel op te vallen dat Wahlbergs Saunders overal opduikt waar iets gebeurt. Maar daar heb je gelukkig niet al te fel last van, omdat Saunders weinig heroïsche manoeuvres onderneemt. Rasechte Bostonian Wahlberg functioneert immers als de everyman waarmee iedereen zich kan identificeren.

Berg geeft Wahlberg genoeg screen time voor de kijker om te beseffen dat hij het centrale personage moet voorstellen. Maar uiteindelijk komt de acteur eerder beperkt in beeld en wordt er heel wat tijd uitgetrokken voor een tiental andere figuren, zoals FBI-agent Richard Des­Lauriers (Kevin Bacon), politiecommissaris Ed Davis (John Goodman), wijkagent Jeffrey Pugliese (J.K. Simmons), gouverneur Deval Patrick, de door de terroristen gegijzelde student Dun Meng, de onfortuinlijke agent Sean Collier, en uiteraard de gebroeders Tamerlan and Dzhokhar Tsarnaev die de aanslag pleegden.

De film begint nogal saai met een idyllisch tafereeltje ten huize Saunders – bijna een kopie van de beginscène uit Deepwater Horizon – maar na 20 minuten ontploft de bom en koppelt Berg naar tweede versnelling. De Hollywoodfictie van de openingssequentie maakt dan plaats voor een boeiend, vrij accuraat en weinig melodramatisch docudrama waarin politie en burgers de slachtoffers zo snel mogelijk trachten te evacueren en de FBI alle moeite van de wereld doet om lekken naar de pers te vermijden.

Halverwege gaat Berg in derde versnelling en verlegt hij de focus naar de terroristen, meteen het boeiendste en spannendste gedeelte van de prent. De twee broers zijn immers even irrationeel als onvoorspelbaar. De ene is duidelijk een extremist, maar dan eentje met het ego van een Steven Seagal. De andere toont zich als de meeloper, maar hij loopt er zo stoned bij dat hij maar half door heeft wat hij gedaan heeft. Het tweetal lijkt bij momenten wel weggelopen uit Fargo. En toch. Wie gedetailleerde artikels over die terroristen leest, weet dat Berg weinig uit zijn duim heeft gezogen. Juist die onvoorspelbaarheid van de terroristen doet je naar het puntje van je stoel schuiven, ook al weet je hoe het eindigt.

Maar Berg is en blijft een echte patriot en vond het dus nodig om na de fictiebeelden de echte protagonisten van het Bostondrama nog eens uitgebreid voor de camera op voeren en te bejubelen als real American heroes. Dat laatste voelt aan als overdaad, ook omdat hij identiek hetzelfde deed op het einde van Deepwater Horizon. Hopelijk tempert hij zijn heldenverering en patriottisme als hij nog eens een docudrama maakt, want zo’n sentimentele en propagandistische coda is nefast voor het kijkplezier.

>>Klap

Na Lone Survivor en Deepwater Horizon tekent de tandem Peter Berg-Mark Wahlberg voor een derde thriller-docudrama. Ditmaal gaat het om een reconstructie van de bomaanslag tijdens de Boston Marathon. Vergelijkbaar met World Trade Center van Oliver Stone.

Regie Peter Berg
Cast Mark Wahlberg, John Goodman, Kevin Bacon
Speelduur 2u13
Vanaf 15 maart in de bioscoop