Hoe je het ook draait of keert, Passengers gaat uit van een geweldig concept. Stel het je voor: je investeert je hele hebben en houden in een ticket naar een kolonie in een ver melkwegstelsel. De enkele reis zal zowat 120 jaar duren, maar omdat je lichaam in een vriestoestand bewaard wordt, zal je op je bestemming wakker worden alsof je – bij manier van spreken – de dag voordien je ogen hebt gesloten.

Als je ontwaakt, stel je echter vast dat er niemand anders rondloopt op het ruimteschip. Veel erger nog, nader onderzoek wijst uit dat je vriescabine door een technisch defect te vroeg geopend is. 90 jaar te vroeg. Eenmaal je alles op een rijtje hebt gezet, kom je tot een gruwelijke conclusie: je zal in wezen de rest van je leven moeten slijten in een gigantische hoogtechnologische doodskist.

Wat doet zo’n vaststelling met een mens? Hoe verteer je die wetenschap? Welke opties overweeg je of probeer je uit? En vooral: hoe ga je om met de allesverterende eenzaamheid die zich van je meester maakt en die het gezelschap van een androïde zeker niet voldoende kan verlichten?

De manier waarop Passengers die vragen beantwoordt, laat ik je graag zelf ontdekken, want daar put de film het grootste deel van zijn plezier uit. Hoe Jennifer Lawrence precies in het leven van de onfortuinlijke eenzaat Chris Pratt past, is ook een van de meest intrigerende punten van het verhaal.

Als producent Neal H. Moritz deze maand in ons blad beweert dat die twee acteurs zijn droombezetting vormden, heeft hij ook een overschot van gelijk. Lawrence en Pratt charmeren de boel zelfs zodanig plat dat je het niet erg vindt dat de film wel heel vlot rond gapende plotgaten fietst. Tot op een bepaald punt.

Op den duur kan Passengers het echter niet langer verbergen dat hij geschreven werd door Jon Spaihts, de man die onder meer het klunzige The Darkest Hour op zijn naam heeft staan. Spaihts heeft weinig moeite om intrigerende ideeën te verzinnen, maar dat is helaas slechts de helft van het werk. Hij is ook het soort scenarist die het niet erg vindt om hemeltergend onwaarschijnlijke scènes in zijn script te verwerken, puur om het verhaal vooruit te helpen. Of ben je het moment in Prometheus al vergeten waar de bioloog van dienst het opportuun vond om een zijn handschoen uit te trekken en een ruimteslang onder de kin te kietelen?

Naarmate Passengers de actie opdrijft, voel je dan ook zijn kracht wegebben, en daar doet de weinig opwindende regie van Morten Tyldum niks aan. De hele film door voel je de invloed van Titanic en The Abyss, maar de opzwepende energie die Camerons werk van de concurrentie onderscheidt is hier ondanks de explosies ver te zoeken.

>>Klap

Door een technisch defect wordt een passagier op een intergalactisch ruimteschip veel te vroeg gewekt uit zijn vriesslaap. Chris Pratt en Jennifer Lawrence zorgen voor een romantisch scifi-drama, Titanic en Castaway vallen elkaar smachtend in de armen.

Regie Morten Tyldum
Cast Chris Pratt, Jennifer Lawrence, Michael Sheen
Speelduur 1u56
Vanaf 28 december in de bioscoop