Eerste scène uit Ocean’s 11 (2001): het geluid van een celdeur die opengaat en hoofdfiguur George Clooney die zich op een stoel installeert om zijn vrijlating te bepleiten voor de reclassering. Eerste scène uit Ocean’s 8 (2018): het geluid van een celdeur die opengaat en hoofdfiguur Sandra Bullock die zich op een stoel installeert om haar vrijlating te bepleiten voor de reclassering. 

Op dat moment weet je al wat je de volgende twee uur te wachten staat. Ocean’s 8 heeft het geluk dat hij een cocktail mixt met drankjes die sowieso vlot binnengaan, maar het doet niets af van het feit dat het allemaal sterk verwaterd smaakt. Als regisseur Gary Ross (bekend van The Hunger Games) dacht dat het idee om zijn film te bevolken met vrouwelijke antihelden wel zou volstaan om zich van de vorige episodes te onderscheiden, dan slaat hij de bal serieus mis.

Om deze recensie wat gestroomlijnder te maken, stel ik voor dat ik de woorden “Net zoals in Ocean’s 11” vervang door het icoon ‘Ω’, want anders zitten we hier morgenochtend nog. Ω: het hoofdpersonage heeft er net een lange gevangenisstraf opzitten en haar vingers kriebelen om een nieuwe slag te slaan. Ω: die nieuwe operatie zal meteen ook dienen om wraak te nemen op de persoon die haar achter de tralies heeft gekregen. Ω: het hoofdpersonage zoekt verschillende figuren uit haar verleden op om haar gewaagde plan mee uit te voeren.

Nu ben ik de eerste om toe te geven dat originaliteit overroepen is. Het hoeft absoluut geen probleem te zijn om voort te borduren op een idee, een stijl of een toon, op voorwaarde dat je iets toe te voegen hebt. Even ziet het ernaar uit dat Ocean’s 8 die intrigerende invalshoek gevonden heeft. Op een bepaald moment stelt Cate Blanchett aan Sandra Bullock voor om het team te versterken met een man, waarop Bullock het idee keldert met de veelzeggende opmerking “Een Hij wordt opgemerkt, een Zij wordt genegeerd.” Daar kan een film mee uit de voeten, denk je dan, maar jammer genoeg blijft het vervolgens bij “Mannen zijn idioten die je probleemloos om de tuin kunt leiden”.

Is dat een foute stelling? Hoogstwaarschijnlijk niet, maar voor de film heeft ze het nefaste gevolg dat er geen enkel gevoel van dreiging of spanning van uitgaat. Sandra Bullock heeft tijdens de vijf jaar, acht maanden en twaalf dagen dat ze in de gevangenis zat een briljant plan uitgedokterd – Ω – om tijdens het prestigieuze galabal van het Metropolitan Museum aan de haal te gaan met een peperdure halsketting van Cartier. Met de hulp van haar specifieke getalenteerde handlangers brengt ze alle dominoblokjes in stelling — Ω — en op de avond in kwestie houdt ze alles haarfijn in de gaten.

En daar gaat Ocean’s 8 de mist in. Waar Soderbergh 17 jaar geleden zijn personages een paar keer in een bijzonder hachelijke situatie laat belanden, heb je hier op geen enkel moment het gevoel dat er ook maar iets verkeerd kan lopen. Het eerste dominosteentje krijgt een tik en vervolgens ratelt alles zonder noemenswaardige hapering richting einddoel. Is Ocean’s 8 daarom een gerateerde film? Zover zou ik het niet drijven. Maar als de producenten met het nummer 8 begonnen zijn om in de nabije toekomst ook nog 9 en 10 in te vullen, dan zit ik er alvast niet op te wachten.

>>KLAP

De Ocean’s-serie vindt zijn vrouwelijke kant en die lijkt zeer sterk op de mannelijke tegenhanger. Ook deze lichtvoetige actiekomedie gaat over een pas vrijgelaten oplichter die een team samenstelt om een gewaagde kraak te zetten. Inzet: een peperduur halssnoer.

Regie Gary Ross
Cast Sandra Bullock, Cate Blanchett, Anne Hathaway
Speelduur 1u50
Vanaf 13 juni in de bioscoop