In de huid van een ander kruipen. Het is iets dat acteurs elke werkdag doen. Als publiek maak je het maar zelden mee. Naar de cinema (en het theater) gaan, is in de eerste plaats toch vooral een kijken naar. Niet in het geval van het voor acht Oscars genomineerde Moonlight.

Met dit indie-drama zuigt regisseur Barry Jenkins je mee in de wereld van Chiron, een jonge Afro-Amerikaan die opgroeit in een socialewoningwijk in Miami. Het kereltje krijgt het langs alle kanten hard te verduren omdat hij ‘anders’ is. Wat dat juist inhoudt, wordt aanvankelijk niet expliciet gemaakt. Maar als kijker voel je het meteen.

Jenkins vertelt zijn verhaal in drie hoofdstukken en gebruikt telkens een andere acteur om Chifon te vertolken. Dat klinkt misschien gemaakt, maar het werkt duizend keer beter dan al die trucs om mensen ouder te laten lijken op het witte doek – buiten in Richard Linklater-tour de force Boyhood dan.

Alex R. Hibbert, Ashton Sanders en Trevante Rhodes beelden drie verschillende versies van Chifon uit – het is ook geen toeval dat de eerste Little wordt genoemd en de derde zichzelf Black noemt. Stuk voor stuk laten ze zien hoe iemand mogelijk evolueert als ze gedwongen worden om hun gevoelswereld af te sluiten van de buitenwereld.

Tegenover hen staan drie meer ervaren die eveneens de pannen van het dak spelen. Over Mahershala Ali (bekend van House of Cards) is al veel geschreven en hij is ontegensprekelijk uitmuntend als Chifons onverwachte vaderfiguur. Maar ook Naomie Harris en Janelle Monáe zijn indrukwekkend als respectievelijk Blacks moeder en surrogaatmoeder.

Wat Moonlight echter doet uitstijgen boven het gros van de gemiddelde coming of age in the ghetto, is Jenkins’ poëtische-impressionistische aanpak. Van de fotografie die de mooie kleuren van Miami in de verf zet over de soundtrack die zich als een koortsdroom in je onderbewustzijn nestelt tot de hartbrekende dialogen die je dagenlang achtervolgen: het lijkt wel alsof de knop op alle vlakken bewust op 11 werd gezet.

Door die gevoelige aanpak groeit het persoonlijke relaas – dat Jenkins baseerde op Tarell Alvin McCraney’s toneelstuk In Moonlight Black Boys Look Blue – uit tot een universeel verhaal, dat net zoals die andere superbe LBGT-toppers Brokeback Mountain, Weekend en Carol doet inzien dat seksuele geaardheid een achterhaald classificatiesysteem is en dat liefde onze grootste gemene deler vormt.

Kortom, een overrompelende cinema-ervaring die meteen een plaatsje in de top 10 van 2017 haalt.

>>Klap

Je neemt het persoonlijkere werk van Spike Lee, voegt een geut LGBT-gevoeligheid à la Brokeback Mountain toe en klopt het geheel op met een wondermooi Wong Kar Wai-achtig kleurenpallet. Ziehier het recept van deze coming of age in the ghetto.

Regie Barry Jenkins
Cast Alex R. Hibbert, Ashton Sanders, Trevante Rhodes
Speelduur 1u51
Vanaf 1 februari in de bioscoop