Het heeft 54 jaar geduurd voordat de Disney-megahit Mary Poppins een sequel kreeg. Hoofdverantwoordelijke was schrijfster P.L. Travers die het al moeilijk had met de eerste film – zie Saving Mr. Banks – en een vervolg helemaal niet zag zitten. Na haar dood in 1996 bleek het nog steeds geen evidentie om de magie van weleer te herscheppen. Uiteindelijk nam Rob Marshall (Chicago, Nine, Into the Woods) de taak op zich. Probleem: hij is een vakman op het vlak van klassieke musicals, maar zijn films voelen stuk voor stuk levenloos aan.

Mary Poppins Returns speelt zich twintig jaar na zijn voorganger af. Michael Banks (Ben Whishaw) is anno 1930 een volwassen man, maar het noodlot en de Grote Depressie slaan toe. Zijn vrouw is overleden en hij moet samen met zijn zus Jane (Emily Mortimer) voor zijn drie kinderen zorgen en beletten dat een verraderlijke bankdirecteur (Colin Firth) het ouderlijke huis in beslag neemt. Mary Poppins (Emily Blunt) komt net op tijd uit de lucht neergedaald om Michaels kinderen op te vangen en vaderlief en de andere volwassenen een roze bril op te zetten.

Waarom groeide een suikerbom als Mary Poppins uit tot een klassieker? In de eerste plaats omwille van de geweldige meezingers van de Sherman-broers (Jolly Holiday, Supercalifragilisticexpialidocious, Chim Chim Cher-ee). Daarnaast was de film in de eerste helft van de jaren zestig volslagen uniek. Op Disney na hielden de Hollywoodstudio’s weinig rekening met het jonge publiek, dus ook live-action-musicals waren op The Wizard of Oz na bestemd voor een volwassenen. Er was dus een gat in de markt en Disney wist dat te vullen.

54 jaar verder is een familiemusical à la Mary Poppins Return allesbehalve uitzonderlijk. In het Hollywood van vandaag mikken studio’s voornamelijk op het jonge volkje. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, maar Marshall en Disney benaderen hun sequel meer als een commercieel product dan als een poging tot vernieuwing. Lees: ze hebben alle ingrediënten én de structuur van het origineel behouden.

Zo krijgen de volwassen Banks-kinderen gelijkaardige problemen als hun ouders, waardoor Poppins moet ingrijpen. Schoorsteenveger Bert (Dick Van Dyke) wordt vervangen door zijn leerling, de lantaarnman Jack (Lin-Manuel Miranda). En tenslotte wordt de sequentie waarin de acteurs naast animatiefiguurtjes komen te staan nog eens overgedaan. Het eindresultaat is dus meer een stoffige semi-remake dan een sequel.

Misschien was Disney beter voor een volbloed remake gegaan, want met Emily Blunt heeft het Huis van de Muis een prima opvolgster voor Julie Andrews aan boord. Als Mary Poppins Returns af en toe werkt, dan is het dankzij haar. Maar al bij al voelt de film aan als een berekende poging om in ons cynisch tijdperk het kinderlijke optimisme van de jaren zestig nieuw leven in te blazen. Een beetje Nanny McPhee of Paddington 2 had de film  deugd gedaan.

>>Klap

Het magische kindermeisje Mary Poppins keert in dit vervolg op de Disney-klassieker terug om de familie Banks een tweede keer uit de nood te helpen. Emily Blunt straalt als de opvolgster van Julie Andrews. Voor liefhebbers van musicals zoals Chity Chity Bang Bangen Bedknobs and Broomsticks.

Regie Rob Marshall
Cast Emily Blunt, Ben Whishaw, Meryl Streep
Speelduur 2u10
Vanaf 19 december in de bioscoop